Rachel: hoe nu verder…

‘Hoe gaat het?’ is vandaag de dag een vaak bijna achteloos uitgesproken vraag. Een opstapje voor een echt gesprek, of niet. Vaak zeg je ‘goed’ en ga je over tot de orde van het gesprek. Eerlijk antwoord geven moet je durven, vooral als het helemaal niet zo goed gaat.

 

Dat laatste geldt ook voor onze gemeenteleden Erik en Mirjam van Ginkel. Op 19 mei 2011 overleed hun dochter Rachel, zus van Eva, Sara en Loïs. Rachel – gelukkig een kind van de Heer! – werd zeven jaar. In het voorjaar van 2011 was via de blog te volgen hoe ze plotseling ziek werd, hoe het proces daarna verliep en er dringend om gebedsondersteuning werd gevraagd. De berichten werden dagelijks gevolgd door enkele duizenden mensen, niet alleen vanuit de gemeente, maar ook van ver daar buiten. De klap van het overlijden kwam hard aan. Erik en Mirjam ervaren nog altijd grote betrokkenheid vanuit de gemeente en daar buiten op hun situatie, maar kunnen lang niet iedereen persoonlijk beantwoorden over ‘hoe het gaat’. Die energie is er op dit moment niet. Om toch wat te laten horen over hoe het gaat is na overleg ervoor gekozen de blog te vervolgen. Hier kunt u met enige regelmaat lezen hoe het verder is gegaan na 19 mei. En hoe God op Zijn manier om dit gezin blijft staan.

 

Voor wie wil lezen hoe het allemaal begon, klik hier. Onderstaand staan de dagboekfragmenten over hoe het verder ging na de heftige periode in mei 2011.

 

 

 Mirjam vertelt in ‘Bakkie Troost’ over Rachel

 

In een televisie-uitzending van het EO-programma ‘Bakkie Troost’ vertelde Mirjam op zondag 5 oktober 2014 over wat er met Rachel gebeurd is en wat dat voor haar betekent. De uitzending is hieronder terug te kijken:

 

Wij komen er wel

 

Zondag 2 maart 2013
Het was zondag, twee weken geleden. Wat waren wij trots! Trots dat Rachel onze dochter is! Tijdens een moment voor kinderen in onze dienst schreef ds. Henk van der Velde in het zand het woord ‘GEK’. Hij vertelde daarbij over Rachel en wat het woord GEK voor haar betekende: Gods Eigen Kind…. (het staat ook op Rachels grafmonumentje). Tranen biggelden over onze wangen omdat het gemis zo groot is, maar vooral ook van dankbaarheid omdat Rachel zo vertrouwde op haar Here, dat ze er zo’n getuigenis gaf en dat haar naam nog genoemd wordt…. Nee, wij vonden het niet erg of confronterend (zoals mensen misschien kunnen denken), het was juist ook voor ons van grote betekenis. In ons gezin hebben we er nog veel over doorgesproken.

 

De afgelopen maanden stonden voor ons in het teken van afscheid nemen: afscheid van onze therapeut, het plaatsen van het grafmonumentje bij Rachel, afscheid van ons huis en onze buurt als gevolg van een verhuizing. Maar het was ook de periode waarin te zien was dat God met ons mee gaat. Hij geeft ons telkens wat we nodig hebben, al moeten we daar vaak voor achterom kijken 🙂

 

Het einde van onze therapie kwam in zicht toen onze therapeute aangaf dat we ‘het samen zo goed deden’, dat we het echt samen wel verder konden. Dat was wel even slikken, we hadden zo’n vertrouwde band opgebouwd met haar. We vroegen ons af of we het wel aankunnen zonder haar. Nu blijkt dat we het redden, maar we missen de bezoekjes wel hoor! Al is het alleen maar de tijd die we dan samen reserveerden, een reden te meer om dat nu samen in te plannen.

 

Eind oktober vorig jaar werd Rachel haar grafmonumentje geplaatst. Het duurde lang voordat we eindelijk wisten hoe het worden moest en ook daarna bleven we, onbewust, dat proces rekken. Toen het uiteindelijk geplaatst was, overspoelde het verdriet ons. We hadden ergens naar uitgezien, maar het bracht ons niets, het bracht ons niet dichter bij Rachel, maar creëerde juist meer afstand. Dagenlang was ik (Mirjam) er door van slag. Tot God mij tijdens de vrouwenconferentie in Lunteren liet merken dat het zo goed was, dat ik het los kon laten en daar nieuwe kracht ontving. Het was zooo bijzonder! Op Rachel haar monumentje staat “in Liefde verbonden” en zo is het ook. De bijzondere band blijft!

 

Een aantal weken later, toen we er best weer even ‘doorheen’ zaten, werden we weer zo bemoedigd! Ik ging met een vriendin naar een singinn, kleinschalig en onbekend voor ons. Toen we onderweg ernaar toe in de auto zaten te praten vertelde ik haar dat ik wel ging, maar vooral met het gevoel van: laat maar gebeuren, ik voel nu even niets, ik wil het wel, maar het is zo’n vechten… toen we er eenmaal waren (het bleek dat het echt intiem/klein was) was het erg fijn. Tijdens het gebed gebeurde er zo iets bijzonders, ik zou het iedereen wel zo willen laten voelen zoals ik dat voelde, maar ik heb al gemerkt dat dat vrijwel onmogelijk is.
Ik zal het proberen:  op een gegeven moment werd er gebeden en voelde ik zo sterk (alsof de bliksem mij trof) dat God tegen mij sprak: Hij ziet ons, onze worsteling, ons gemis, ons gevecht en Hij belooft dat het uiteindelijk goed komt. Hoe dat zal zijn, weten wij niet, dat hoeft ook niet, maar dat leggen wij in vertrouwen bij Hem neer. Na die avond leek het alsof ik vleugels had, voelde me zoveel lichter. Mijn vriendin en ik hebben er nog veel over doorgesproken, ook zij had hetzelfde ervaren…

 

Toen kwam het moment van afscheid nemen van ons huis. Vorig jaar zomer hebben we besloten te gaan verhuizen. Ons nieuwe huis, dat gebouwd wordt op een plek waar we veertien jaar geleden al graag wilden wonen, is nog niet af, dus wonen we nu tijdelijk in een huurhuis. De laatste maand in ons oude huis was zwaar, niet alleen door alle emoties, maar we merkten ook dat we nog niet zoveel energie hebben als we dachten… alles voelt dan ook extra zwaar. Telkens stelden we het moment uit dat we Rachel haar kamer moesten ‘inpakken’. We hebben uiteindelijk een weekend gekozen, de meiden uit logeren gestuurd en zijn aan de slag gegaan. Eerst naar boven, nee toch weer naar beneden. Weer naar boven, met de spullen in je handen staan en niet meer weten wat je moet en waar je het zoeken moet… verdriet, huilen, glimlachen om spullen die je tegenkomt. Zoveel emoties! We hadden haar kamer al een paar keer ‘opgeruimd’ zodat veel vertrouwde spullen tevoorschijn kwamen. Maar wat waren we uitgeput na dat weekend!

 

Inmiddels wonen we in ons tijdelijke, oude maar o zo knusse huis. Toen onze andere woning leeg was, bleek het maar ‘gewoon’ een huis. Natuurlijk, met veel herinneringen. Maar wat we nu vooral missen zijn alle buren, alle mensen waar we altijd terecht konden als dat nodig was, die mensen die al aan één woord of een blik genoeg hadden… Missen doen we die woning gek genoeg niet. We kunnen ons nu rustig voorbereiden op ons nieuwe huis. Geen nieuwe start, maar een nieuwe plek voor ons gezin.

 

Een week vakantie in Oostenrijk afgelopen week heeft ons goed gedaan. Tussen de bergen, in de sneeuw, is de wereld zo anders. We hebben er een fijne week gehad met vrienden en de kinderen. Vanochtend in de kerk bedacht ik en vertelde ik tegen iemand dat het met skiën net zo is als met verdriet (ik vind skiën nl best eng…): wanneer het even niet lukt met skiën is het wel handig dat je in ieder geval weet wat je kunt doen! Wanneer ik op de berg in paniek raak, omdat de afdaling er erg stijl uitziet bijvoorbeeld, weet ik inmiddels dat ik druk moet zetten op m’n dalbeen, rustig de bochten moet maken, eventueel iets naar boven moet skiën om vaart te minderen, maar vooral vooruit moet blijven kijken… Zo is het ook met verdriet en het vertrouwen op God: wanneer ik verdrink in het gemis, het even niet meer voel/zie, weet ik dat God er voor mij is, dat Hij een goede toekomst voor ons wil, dat het goed is met Rachel, dat dit leven tijdelijk is en bid ik om Zijn nabijheid. Met skiën kom ik ook nog niet altijd fluitend beneden, maar ik kom er wel! Wij komen er wel!

Erik en Mirjam

 

‘Dolen in het doolhof’

 

Woensdag 9 mei 2012

En dan is er voor ons gevoel ‘zomaar’ een jaar voorbij. Het lijkt of Rachel gisteren nog bij ons was. Alsof de tijd in het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam nog maar net achter ons ligt. En toch is er een jaar voorbij gegaan. We moeten ons best doen ons te herinneren wat er het afgelopen jaar gebeurd is. Gelukkig is er een dagboek, ik ben zoveel vergeten. Dat is ook onderdeel van rouw: je geheugen laat je in de steek. Heel vermoeiend! Het afgelopen jaar hebben we veel gedaan, maar het voelde vooral als ronddolen: proberen je hoofd boven water te houden, goede ouders en partners te zijn.

 

Het verdriet om het verlies van Rachel zit echter in alle facetten van ons leven. Of het nu om een verjaardag gaat of om het schrijven van een kaartje… Het voelt als hevige heimwee en ‘verlangen naar’. En ik weet het ook nog van vroeger dat je van heimwee zelf letterlijk ziek kunt zijn. Ik heb het gevoel dat mijn hoofd ergens anders is dan mijn lichaam. Mijn lijf doet wat het moet doen, maar mijn hoofd werkt niet zo mee. Dat frustreert, het lukt dan ook niet om de rust te vinden. Als als je die vindt, deins je er weer voor terug omdat het ook zo pijnlijk is. Inmiddels weet je dat wanneer je dicht bij je verdriet komt, dit zo’n pijn doet, dat je jezelf hier onbewust en soms bewust voor wil beschermen.
Ik hoop dat jullie het begrijpen, maar het is zo ingewikkeld en vermoeiend. Vragen als: ‘Hebben jullie een fijne vakantie gehad?’ en ‘Hoe is het nú met jullie?‘ zijn ook nog steeds lastig te beantwoorden.
Toen het voorjaar er aankwam dacht ik: ‘Als de zon weer gaat schijnen, zal ik me wel beter voelen, maar wat een domper! Toen het eerste zonnetje verscheen, besefte ik dat het daardoor niet beter zou gaan. Het gemis blijft. Ook nu na een jaar! Veel mensen denken dat het eerste jaar het moeilijkst is, maar van rouwende ouders begrijpen wij dat dit juist niet zo werkt. Soms begint het dan pas…
De onderdelen die bij rouwen om Rachel horen, komen steeds terug. Heimwee, verdriet, gemis, boosheid, verlangen, onrustig voelen, niet kunnen nadenken: steeds is het er weer. Het zijn geen fasen waar je doorheen moet. Het is een waar doolhof waar we nog midden in zitten. Als ik dit zo schrijf, denk ik, oei dat klinkt ‘zwaar’, maar terwijl we in het doolhof zitten gaat alles in ons gezin best aardig door. Het betekent voor ons wel dat ons gezin op de eerste plaats komt en dan de rest. Er wordt dus nog steeds aardig geschrapt in de agenda om rustmomenten voor jezelf en elkaar te creëren.

 

In de meivakantie zijn we er een weekje tussenuit geweest. Het werd een week met veel emoties. De meiden hebben genoten. Dat deden wij op sommige momenten ook, maar het was aan de andere kant ook zo confronterend. Vooral om Eva te zien, die Rachel zo mist. Dan ‘stik’ je bijna van verdriet en onmacht. Ze trok zo lief met haar kleine zusjes op. Wat is ze een sterke, dappere meid! Ze praat, ze huilt en onderneemt, om zo ook haar weg vinden in het omgaan met haar grote verdriet. We zijn trots op haar, maar ook op Sara en Loïs: we zijn gelukkig nog steeds een hecht gezin. En wat we vorig jaar ook al zeiden: Rachel wordt het gouden randje om ons gezin! Zo willen we het graag, alleen gaat dat niet vanzelf.
Op 3 mei vorig jaar riep Rachel tegen mij: ‘Mama, ik ben klaar!’ Nooit zal ik die woorden vergeten. Het was het gevoel dat de grond volledig onder mijn voeten wegzakte. Maar het zijn aan de andere kant ook woorden van hoop, merken we nu meer en meer. Hoe kon Rachel weten dat ze ‘klaar’ was? Wat heeft zij gezien/gevoeld? Daar gebeurde iets wonderlijks. Ik kan er naar verlangen om eens weer samen te zijn. Toen Rachel net overleden was, merkte ik dat ik zelf vaak dacht: laat mij dan nu ook maar sterven, dan zijn we weer samen. Tegelijkertijd wist ik dat ik er ook nog voor de andere meiden en Erik wilde zijn. Het was ook wel een beetje egoïstisch, willen sterven om bij Rachel te zijn, terwijl het toch eigenlijk zo moet zijn dat je dan graag bij de Here Jezus wilt zijn… Die vraag heeft ons het afgelopen jaar bezig gehouden. En nu merk ik dat ik steeds meer en meer dicht bij God en de Here Jezus wil zijn. Alleen dan kunnen wij dit aan en is er een prachtige Toekomst voor ons in Gods Koninkrijk. Ons verlangen is daar steeds meer op gericht. En dan zullen we ook eens weer samen zijn.

 

Afgelopen weken ontvingen we weer zoveel kaarten, bloemen, cadeautjes allemaal hartelijk dank daarvoor. Het is echt hartverwarmend!

Erik en Mirjam

 

‘We kunnen Hem nog loven’

 

Zaterdag 3 maart 2012

Het heeft even geduurd voordat deze nieuwe blog geschreven werd. Ik vond het de afgelopen tijd heel lastig om op papier te zetten hoe ik en wij ons als gezin voelden. Het is over het algemeen steeds hetzelfde… dacht ik.
Wat waren we ‘blij’ dat het januari werd. Nog nooit heb ik ervaren hoe donker het in december zijn kan. Tot afgelopen december dus. Ik vond december altijd een erg gezellige maand, met veel kaarsjes aan en samen-zijn. Nu werden we door al die gezellige momenten extra geconfronteerd met het gemis van Rachel. Wel hebben we fijne dagen met het gezin gehad, ook al ging dat niet vanzelf. Je doet er enorm je best voor. De eindejaarsdienst in onze kerk was voor ons gezin erg bijzonder. Eva en Sara mochten een kaars aansteken voor Rachel. Ook anderen van wie een dierbare was overleden, was konden dit doen. We werden bemoedigd door de dienst en preek van ds. Wieb Dijksterhuis en konden zo de kerk echt getroost verlaten!
De eerste week van januari zijn we naar Oostenrijk gegaan. De sneeuw, het licht en de bergen doen dan echt wonderen hoor! Het was zo bijzonder, het lukte daar gewoon beter om iets over ons verdriet heen te kijken. We waren lekker actief bezig met elkaar, waren hele dagen buiten in de sneeuw, alleen met het gezin. Er waren weinig prikkels van buiten: het deed ons gewoon heel goed.
En dat duurde totdat we terugkwamen en hoorden van het overlijden van Michel Kraaij (23), zoon van Ruud en Dicky, goede bekenden van ons. Wat wordt je dan weer teruggeworpen. Hen te zien, met hun enorme verdriet, dat doet zoveel pijn. Wat voel je je onmachtig, wat kun je doen? We beseften opeens dat we nu aan de andere kant stonden en hoe lastig dit is. Ons gebed is ook voor hen.
En nu zijn we bezig met ‘verder leven’. We ervaren nog steeds heel veel steun en we weten zeker en voelen ook dat we het wel redden, maar tevens beseffen we dat we veranderd zijn. Je bent zo op zoek naar hoe het vorig jaar was, hoe je je toen voelde, hoe je was. De afgelopen weken voelde ik ook veel boosheid en kon ik de fluitketel wel door het raam gooien! (Tineke, onze therapeut, raadde een boksbal aan..  Ik voelde me zo onmachtig, had er gewoon geen zin meer in om er het beste van te maken en positief te zijn: ik was en ben er moe van. En langzamerhand dringt steeds meer door dat Erik, ik en ons gezin veranderd zijn. Het sterven van Rachel heeft ons gevormd. Net zoals ons trouwen, de geboortes van de meiden en andere dingen in ons leven ons vormen. Wanneer ik dit zo opschrijf, besef ik dat dát al een hele stap is…
Toch maken we ons ook nog zorgen, vooral als één van de meiden behoorlijk ziek is, zoals Sara een aantal weken geleden. Kun je je moederinstinct nog vertrouwen? En de artsen? Binnenkort worden bij zowel Sara als bij Loïs de amandelen weggehaald. Een relatief kleine ingreep, maar van binnen word je wel weer onrustig, het is toch een operatie met narcose… We proberen er zo goed mogelijk mee om te gaan, vooral voor henzelf. Hen niet op te zadelen met onze onrust, maar je merkt dat dat veel energie kost..
Hoe we de dag ook doorkomen, is vaak alleen buitenkant. Bijna niemand kan voelen hoe ellendig we ons vaak voelen: niet compleet, gebroken, onrustig, zoekend, verlangend, maar toch krijgen we de kracht om door te gaan. God laat ons hoe dan ook niet los. Hij regeert ons leven! Dit geeft ons innerlijke rust en vrede. Daar moet je jezelf soms wel op aanspreken / jezelf aansporen. Net zoals in Psalm 43 staat: Wat ben je bedroefd, mijn ziel, en onrustig in mij. Vestig je hoop op God, eens zal ik Hem weer loven, mijn God die mij ziet en redt.
Het vraagt een keuze om je hoop op God te vestigen. In God je zekerheid te zoeken en die te vinden, ook in onze onrustige omstandigheden. We kunnen Hem nog loven. God ziet ons en redt ons!

Erik en Mirjam

 

‘Elke dag is een nieuwe dag’

 

Zaterdag 10 december 2011

 

Vooruitzicht

 

Voor je er was
waren wij er om je te ontvangen
Jouw komst
veranderde ons samenzijn

 

Jij gaf ons leven
een nieuw uitzicht
Jouw dood
veranderde ons opnieuw

 

Ons uitzicht
werd verduisterd
Door onze pijn heen
zoeken wij weer uitzicht

 

Uit die duisternis
Vooruitzicht
Zoeken we weer
Met jou voor altijd bij ons!

 

(Gedicht: Marinus van den Berg)

 

Iemand schreef ons laatst: ‘Rouw is een land waar niemand de weg kent’. Zo voelt het ook voor ons. Er staan geen wegwijzers, want wat de één een goede weg vindt, hoeft voor de ander niet de juiste weg te zijn. En de mensen die niet in het land zijn, kunnen niet weten hoe het is om er te zijn. Dan voel je je soms heel eenzaam in je verdriet. Ook al zijn er zoveel mensen om ons heen, niemand voelt wat Erik en ik voelen óf het moeten mensen zijn die ook een kind moeten missen. En ook dan kan het nog anders zijn.
Soms lijkt het net of het ook donker is in ‘rouwland’ en dan loop je figuurlijk ergens tegenaan, je voelt dat het anders moet. Je kent jezelf niet meer, bent anders geworden, denkt anders, staat anders in het leven. Dat is nieuw, nog niet eigen, moet wennen, maar hoe? Het hoeft niet minder te worden, het enige dat ik wil is er een mooier mens door worden.
Onze maatschappelijk werkster Tineke vroeg een tijdje terug: ,,Wat gaat er allemaal goed in jullie gezin?” Erik en ik keken elkaar aan en wisten even niet wat we moesten zeggen. Goed? Ging er iets goed? Zo ‘voelt’ het namelijk niet. Ze nam ons mee in ons dagelijks gezinspatroon en toen we die dagen zo doorspraken, merkten we dat er een heleboel dingen zijn, die wél goed gaan. Het is fijn dat er dan iemand is die je die spiegel voorhoudt. Onze gesprekken met Tineke zijn heel waardevol, vanuit haar ervaring kan zij ons zoveel meegeven, dat we het iedereen aan kunnen raden. Wacht niet met hulp zoeken tot je denkt: ik of wij redden het niet. Toen wij het aangeboden kregen, hadden we het nog niet direct nodig (vonden wij..). Maar nu blijkt hoe fijn het is dat we regelmatig gesprekken hebben met iemand die vanuit haar professionele achtergrond met ons meekijkt, naar ons luistert en ons naar elkaar laat luisteren. Daarnaast is er gelukkig nog steeds veel pastorale ondersteuning vanuit de gemeente, wat ons vele goede gesprekken oplevert en waarin we worden gesterkt en bemoedigd vanuit Gods Woord. We zijn niet alleen!
Nu is de decembermaand alweer halverwege. Deze maand drukt wel zwaarder op ons dan voorheen, we zouden soms wel even een winterslaap willen houden. Na al het ‘feestelijke’ weer wakker willen worden. Maar zo werkt het niet… Natuurlijk hebben we Sinterklaas ‘gevierd’, vooral voor Eva, Sara en Loïs. En toen we die snuitjes zagen, voelde het ook goed. Eva zei zelfs: ‘Pap en mam, het was echt een fijne Sinterklaas!’ Dat was een groot compliment. Want van tevoren moest het wel uit onze tenen komen. Ook het samenzijn met familie / vrienden is fijn, als alle franje wegvalt, (het echte samenzijn) het is zo waardevol. Ook met kerst, dichtbij blijven waar het nu werkelijk om draait! Dat is fijn en heel bijzonder.

Tegelijkertijd proberen we wel de stilte te blijven zoeken, stilte die je nodig hebt. Om tot rust te komen, want het is af en toe echt “dol’ in je hoofd. De laatste weken lukte het mij niet om te schrijven, het was gewoon te druk in mijn hoofd. Soms worden er weer dingen van je verwacht (denk ik dan…) en vaak ook ben ik zelf onrustig. Door de stilte te zoeken (echte stilte) merk ik dat ik dan tot rust kom. Soms best eng, want dan voel je ook veel, kan er veel op je af komen. Maar altijd kom ik er beter uit. Ga ik even lekker lopen, of gewoon thuis niets doen (dat laatste is wel lastig, want meestal zie ik wel iets wat ik nog even moet doen…).
Leven met de dag, is nog steeds ons motto. Niet te veel vooruit kijken en genieten van elk moment. Soms lukt dat en soms ook niet.
De meisjes zitten gelukkig goed in hun vel, alhoewel ze (gelukkig) nog veel over Rachel praten. Haar naam wordt in ons gezin nog veel genoemd. Rachel is voor altijd met ons verbonden, die band is onverbrekelijk! En als ik zo rondkijk in ons huis, denk ik: ,,Het is nog best heel gezellig”, ook al hebben we veel verdriet. Ik zou nergens anders willen zijn, thuis is een fijne plek een goede basis voor ons gezin. Dat willen we vasthouden, maar dat kunnen we niet alleen! We zijn de Here God dankbaar dat wij nog steeds rechtop staan, dat er geen dag is geweest dat we ons bed niet uit konden komen, dat alle hulp die Rachel en ook wij in alle ziekhuizen hebben gehad goed was en dat de mensen met wie Rachel en wij in contact zijn gekomen en de mensen om ons heen het goede voor ons wilden.
Nog steeds ontvangen we lieve, bemoedigende kaartjes, bloemen, soepen!, zelfgebakken brood, boekjes en cd’s! Het doet ons goed en maakt dat wij ons “rijke” mensen voelen. Onze hartelijk dank daarvoor!
Het einde van 2011 nadert, wie had vorig jaar kunnen bevroeden wat er zou gebeuren in ons gezin? We beseffen dat dat niet alleen voor ons gezin geldt, maar voor veel meer mensen. Er is zoveel verdriet en zorg. Ons gebed is ook voor hen. Maar er is ook een diep verlangen, naast ons verdriet, om verder te gaan, tot ons doel te komen. Elke dag is een nieuwe dag.
Wij wensen u en jullie allemaal goede kerstdagen en een gezegend nieuw jaar toe!

Erik en Mirjam

 

‘Hier op aarde is het niet’

 

Donderdag 27 oktober 2011

De weken voor de herfstvakantie stonden voor ons vooral in het teken van diverse cardiologische onderzoeken. Dit om te bekijken of er niet iets erfelijks in de familie zit wat we moeten weten nu Rachel overleden is. Het was daarom een spannende tijd voor ons en onze meiden. Voor Eva, Sara en Loïs stonden er onderzoeken gepland in het Erasmus MC Sophia te Rotterdam. Het was een warm weerzien in Rotterdam met de artsen van het team dat Rachel begeleid heeft. Ze namen echt de tijd voor ons en we merkten dat ze nog altijd met ons meeleven. Nadat er van de meiden een ECG en ook een uitgebreide echo gemaakt was, hadden we een gelijk een gesprek met het hoofd van de afdeling kindercardiologie. Het is nog steeds niet duidelijk wat de gedilateerde cadiomyopathie bij Rachel veroorzaakt heeft. De opties waar aan gedacht wordt zijn:
• een virus (misschien);
• een bacterie (waarschijnlijk niet);
• is het aangeboren (niet aangetoond, een genetisch onderzoek loopt nog);
• of is het mogelijk de structuur van de hartspier (bij twee van onze meiden werd iets gezien, maar het is niet duidelijk of dit ook van invloed is).
Gelukkig is de werking en de functie van het hart bij onze dochters goed, wel blijven ze voorlopig jaarlijks onder controle.
De week erna stonden dezelfde onderzoeken voor Erik en mij op het programma. Nu in het Meander in Amersfoort. Na twee dagen kregen we gelukkig een positieve uitslag: met ons hart is gelukkig alles prima!! Nu hadden we ook niet echt verwacht dat er bij ons iets uit zou komen, maar als het onderzoek gebeurt, is het toch wel even spannend!
Al met al zijn we dankbaar voor de positieve berichten, maar je merkt ook gelijk weer dat zulke ziekenhuis bezoeken emotioneel gezien heel veel van je vergen.
En toen was het herfstvakantie. De laatste dagen ervoor, begon ik er steeds meer tegenop te zien. Ik dacht: ,,We laten het maar over ons heen komen en zien wel”, dan sta je er open in… Maar wat was het moeilijk! Het gemis van onze actieve, vrolijke Rachel, Eva haar beste vriendin, het maakte dat we ons erg verdrietig voelden. Ook al probeer je er het beste van te maken: even pannenkoeken eten, bezoekjes, buiten spelen met de buurmeisjes, logeren, samen spelletjes doen, koffiedrinken, etcetera. Alle fijne dingen worden telkens overschaduwd door het gemis van Rachel, zoveel herinneringen verdrietig of juist fijn. Het lijkt wel of het in je hoofd geen minuut stil is, gedachten tollen door elkaar. Soms bekruipt je dan het gevoel: is het echt gebeurd, is Rachel er écht niet meer? Je weet dan even niet meer wat je moet denken of hoe je er uit moet komen… Uiteindelijk gebeurt dit vanzelf en kun je weer gewoon ademhalen, als je dan terugkijkt ben je blij dat het voorbij is.

 

Hoe we ons voelen kun je vergelijken met een boom die met wortel en al uit de vaste grond getrokken is en daarna weer is teruggezet. Echter, de grond om de wortels is nog los. Soms lijkt het of de boom iets steviger gaat staan, maar er hoeft maar een zuchtje wind langs te komen en de boom is weer uit balans. Zo is het met ons op dit moment, we zien uit naar de dag dat we weer bestand zijn tegen een grote windvlaag of storm! Dat de pijn iets minder wordt.
Een aantal weken geleden was er een preek over de zaaier, door ds. Henk van der Velde (tijdens een doopdienst). Het ging over wat het beste was dat je wensen kon voor je kinderen. ,,Wow!”, ging het door mij heen: ,,Ik weet het!”. Dat ze de Here Jezus mogen leren kennen! Want wat een troost is dat, te weten dat het goed is met Rachel! Dat het eeuwig leven zoveel meer waard is dan het leven nu. Terwijl het leven nu voor ons ook al zo veel waarde had/heeft: ons gezin, vier prachtige dochters, lieve familie en vrienden, fijne gemeente… En toch waren we zo druk, druk met van alles moeten. Nu staat alles op de kop doordat Rachel er niet meer is en is onze agenda (bewust) zoveel leger. We zijn bezig te kijken hoe het nu verder moet en dan beseffen we eens te meer: hier op aarde is het niet…We mogen weten dat God met ons Zijn weg gaat en we zijn er des te meer op gebrand om te ontdekken hoe en waarheen…Niets lijkt meer zo belangrijk, we merken dat we (gelukkig nog) oog hebben voor anderen om ons heen die het ook moeilijk hebben, lijden, ziek zijn of eenzaam zijn. Niet dat we gelijk grote, concrete dingen kunnen doen, maar meer dat je graag iets voor iemand wilt betekenen. Ook al zijn de periodes van groot, diep verdriet nog zo vaak en duidelijk aanwezig.

Tijdens de doopdienst zongen we ook zo fijn, ik merkte dat ik graag wilde zingen. Ik dacht: ,,Als ik dit niet kan zingen, is wat ik voel en merk over Gods aanwezigheid dan wel waar?” Ik weet het wel en verlang er naar dat de Heer zich meer en meer openbaart en dat wij alles van Hem mogen verwachten. Dan wil ik ook zingen, dacht ik die morgen. En…. het lukte. Het was fijn om Hem alle eer te geven die Hem toekomt. Hij wilde niet dat Rachel ziek werd, maar geeft ons de kracht om verder te gaan, dat geloven wij. Het geeft rust merken we dat we ook ons verdriet in Zijn Hand kunnen leggen, je afhankelijk te weten, dan weet je en ervaar je ook dat je verder kunt. Al is dat verre van makkelijk! Dat ervaren we elke dag weer. Nog steeds begint de dag donker en zeggen we aan het eind van de dag: gelukkig de dag is weer voorbij! Tussendoor zien we de regenboog van Gods trouw!

 

Onlangs zongen we gezang 479: 4 en daarmee wil ik deze aflevering besluiten:
Laat dan mijn hart U toebehoren
en laat mij door de wereld gaan
met open ogen, open oren
om al uw tekens te verstaan.
Dan is het aardse leven goed,
omdat de hemel mij begroet.

Erik en Mirjam

 

‘Ik wil dat alles weer gewoon wordt’

 

Zondag 2 oktober 2011
,,Het is lastig om ‘even’ te vertellen hoe het met ons is, al willen we het graag! We merken dat zoveel mensen oprecht willen weten hoe het met ons gaat. We horen over mensen die deze site opzoeken om te zien of er nog iets nieuws over ons op staat. We geven daarom een vervolg aan de blog over Rachel. Ik (Mirjam) schrijf de blog ook namens Erik. Het is inmiddels meer dan vier maanden geleden dat Rachel is overleden. Voor ons gevoel gaat de tijd zo langzaam en tegelijkertijd denk je dan: al zo’n tijd voorbij: hoe zijn we er doorheen gekomen? Hoe? Geen idee, het is gewoon zo. Wanneer ik in mijn dagboek teruglees, kan ik nauwelijks bevatten wat er allemaal gebeurd is afgelopen maanden.
Het is zo fijn dat we zoveel meeleven en betrokkenheid mogen ervaren. Soms denk ik: ‘Laat het nu maar over zijn die pijn, ik heb er genoeg van’. Of, zoals Eva laatst zei: ‘Mama, ik wil dat alles weer gewoon wordt’. En dan kun je alleen maar slikken en diep ademhalen. Gewoon wordt het niet meer, want het gemis van Rachel blijft voor altijd!!! Dat koester ik trouwens ook wel weer, raar fenomeen is dat. Je wilt het niet en toch ook weer wel…
Telkens als ik op Rachel haar kamer kom, beneemt het mij bijna de adem. Dat gebeurt ook als ik haar kledingkast open doe. Als ik denk aan hoe ze hielp als ze ‘Held van de dag’ (een gebruik in ons gezin om kinderen beurtelings een dag in het zonnetje te zetten). En zo zijn er nog veel meer dingen. Het feit dat ik ons lieve meisje Rachel zo mis, maakt dat ik voor mijn gevoel zo niet door kan. Maar het moet wel, voor ons gezin. Ik wil ook niet dat zij later zeggen: toen Rachel er niet meer was, toen was alle blijdschap weg en was er niets meer aan. Nee, dat kan de bedoeling niet zijn.

 

Zeker omdat wij weten dat wij nu mogen leven met Gods belofte dat er een nieuwe Toekomst voor ons is. En dat wij haar ooit weer zullen ontmoeten… Hoe en wanneer? Ik weet het niet, maar het geeft ons hoop en we blijven vertrouwen op onze God. Hij gaat met ons mee…. Ook al voelen wij ons nu vaak zo verloren…
Mensen hebben het soms over ‘een kind verliezen’. Daar krijg ik kippenvel van, want we zijn Rachel toch niet verloren? We hebben haar losgelaten, teruggeven aan God. Ik weet waar ze is, al weet ik niet hoe precies. Maar verloren, nee, verloren zijn we haar niet. Dat klinkt zo hopeloos voor ons. We merken daarnaast dat er zoveel verdriet is van ouders waarvan een kind is overleden. Stil verdriet, we wisten het niet… ‘Het doet nog steeds pijn…’ En je voelt je met elkaar verbonden, deelt een groot verdriet. Ik hoop dat ik over een hele tijd ook zover ben dat ik anderen kan bemoedigen, soms voel ik me ongemakkelijk dat er zoveel aandacht naar ons uitgaat, voel me er soms ook gewoon niet Mirjam door… Zo wil ik niet zijn, ik wil er voor anderen zijn, maar heb daar nu vaak geen energie genoeg voor. En probeer me dan ook maar geen zorgen te maken voor de dag van morgen, te leven met de dag. Al is dat hier heel erg moeilijk.
De kracht van het gebed is groot. Dat merken we nog steeds. God verhoort, maar vaak niet op de manier die wij verwachten. Dat merken wij als we het even niet zien zitten en er ineens een boterkoek voor je neus staat, er een pan soep afgeleverd wordt of iemand spontaan je kasten komt helpen opruimen. We ontvangen kaartjes of voeren een gesprekje met een onbekende die jou zo weet te troosten en te bemoedigen dat je er versteld van staat. Dat gebeurde bijvoorbeeld in de zomervakantie. Ik voelde mij zo verdrietig en vroeg me af of ik wel een goede moeder was. Want: had ik niet eerder kunnen zien dat Rachel zó ziek was? Had ik niet iets anders moeten doen? Ik bracht het ’s ochtends in gebed bij God en kon eigenlijk alleen maar huilen. Ik besloot toch even koffie te drinken op mijn werk. Terwijl ik fietste, haalde een auto mij in en parkeerde de bestuurster haar voertuig pontificaal voor mijn neus. Er sprong een mevrouw uit die ik niet kende. Ze zei: ,,Je kent mij denk ik niet, maar ik zag je fietsen en wilde je toch even wat zeggen: moet je nu kijken, op en top moeder en ook zo’n groot verdriet”. Het bleek dat ze ons via-via kende en de blog van Rachel had gevolgd. We hebben een heel fijn gesprek samen en toen opeens moest ze weg: er lagen een aantal pakken ijs te smelten in de auto… Met een glimlach op mijn gezicht fietste ik verder en kon alleen maar danken!
De afgelopen weken merken we wel, dat we heel moe zijn en ons niet echt op kunnen laden. Onze accu is écht leeg. Dus proberen we zo veel mogelijk ’s avonds thuis te zijn en in het weekend met ons gezin samen te zijn, te ontdekken waar we wél energie van krijgen. Gelukkig hebben we pastorale hulp vanuit de gemeente en ook fijne gesprekken met onze maatschappelijk werkster Tineke. Je weet niet hoe je het allemaal moet doen, maar wilt het wel zo goed mogelijk doen, vooral voor de meisjes.”

Veel liefs van Erik en Mirjam

  • Voor wie wil lezen hoe het allemaal begon, klik hier.