Terug naar overzicht

Column | Thuiskomen bij de Vader

In His Presence is een nieuw initiatief op zondagavond binnen NGK De Ontmoeting. Afgelopen zondag 20 november was de tweede – drukbezochte – editie. Onze columnist Kijker tekende het onderstaande verhaal op.

 

Column KijkerDe avond valt. Paarsachtig ledlicht kleurt deze zondagavond de boomtakken bij de ingang van de voormalige stal aan de Verbindingsweg in Voorthuizen. Buiten staan enkele mensen te praten.

 

Ik glipt haast onopgemerkt naar binnen.

 

De halfdonkere zaal ademt warmte en intimiteit. Bij de bar wordt koffie en thee uitgedeeld. Een verlicht kruis voor het halfronde stalraampje verraadt wie hier vanavond centraal staat. Het is de tweede avond van In His Presence van NGK De Ontmoeting.

 

Gemoedelijk geroezemoes in de zaal. Er staat een piano met microfoon. Daar omheen, in een halfronde opstelling, enkele rijen stoelen. Met daarachter tafels, extra zitvlakken voor als het druk wordt. En voor de liefhebbers zijn er grote kussens, waar je even lekker in wegzakt aan de voet van de kleine bar. ‘Een uurtje stil worden, zingen, bidden en luisteren. Een stukje bemoediging’, zo was In His Presence aangekondigd. Dat sprak mij aan. Mijn leven is druk. Soms te druk, ik zeg het maar eerlijk. Ruimte maken voor God is ingewikkelder dan onderuitgezakt een geestdodend televisieprogramma kijken.

 

De zaal stroomt vol en gastvrouw Christel heet de aanwezigen welkom. Ze geeft praktische uitleg over de avond. Telefoons moeten uit, er is ruimte voor een moment tussen jou en God, vertelt ze. Er zal veel gebeden en aanbeden worden, is de boodschap. Her en der staan bakjes met pennen en papier. En Bijbels. Wie aan een tekst moet denken tijdens het bidden of een opbouwend woord heeft voor iemand in de zaal, mag dat opschrijven en aan die persoon geven.

img_4902
Christel leest Psalm 131 uit de Bijbel over tot rust komen bij de Vader. Worden als een kind. Ze vertelt zichtbaar geroerd over een vrouw die ze kent en die veel meegemaakt heeft in haar leven. Als die vrouw het niet allemaal meer overziet, stelt ze zich voor dat ze op de bank mag wegkruipen in de arm van de Vader. En dat wenst Christel ook de aanwezigen toe: schuilen bij de Vader die je ziet zoals je bent.

De oppervlakkige luisteraar zal zo’n oplossing misschien wat simplistisch vinden, realiseer ik mij. Maar ook hier geldt: als je de werkelijke betekenis ervan wilt ervaren, moet je je hart durven openstellen. Ik sluit mijn ogen en speur de horizon af naar dat punt.

 

Na een gebed zet zanger en pianist van dienst Robert-Jan in. Zijn stem doorklieft de stilte, maar vindt al gauw diepte in het gehoor van de vijftig gasten. ‘Heer, ik wil U prijzen, Heer, ik wil U prijzen zolang ik leef’ en even later ‘Aan Uw Voeten Heer is de hoogste plaats.’

 

Ik zie mensen vertrekken in gebed. Hoofden die zachtjes meebewegen met de muziek. Lippen die meeneuriën of hardop zingen. ‘Ja, ik verkies nu om bij U te zijn. (….) in plaats van altijd maar weer bezig te zijn.’ Ik bid om Gods Geest, dat het geen maniertje of sfeertje is zoals we hier bij elkaar zijn, maar dat het erom mag gaan dat Hij zich laat vinden.

Enkele liederen verder valt het stil. Bewust. Deze oase van rust knelt niet, maar daagt uit. Weekt gedachten en gevoelens los, blijkt even later. Een bezoeker deelt dat God voor hem lang niet altijd zo dichtbij is als hij zou willen. Op zulke momenten denkt hij aan de tekst die hij kreeg toen hij belijdenis deed. Het is Johannes 15:4: ‘’Blijf in Mij, dan blijf Ik in u.’’ En hij vertelt: ‘Daar heb ik mij altijd aan vastgehouden. Ook al ervaar je hem niet, hij belooft je dat als jij bij Hem blijft, Hij in jou is. Een heel mooie belofte, die wil ik graag doorgeven.’

 

Robert-Jan vertelt over een lied waarvan hij al spelend op de piano de akkoorden ontdekte op 31 januari 2011. ‘Ik kreeg er nooit woorden voor, maar het is een melodie van God voor mij, voor God. Ik heb ‘m weer opgezocht. Ik ga zingen en spelen, luister maar. Ik heb nog niet helemaal een idee wat het wordt. Maar ik denk wel dat God dingen tegen jullie wil zeggen en zingen.’ Al neuriënd en met gevoel pianospelend zet hij in: ‘U bent mijn Vader, ik ben Uw kind. U houdt van mij, U houdt van mij. U houdt zo lang van mij. Zoveel in mijn leven wat niet bij U hoort, maar U houdt van mij… (…) Ik… ben je Vader, jij bent mijn kind, maar weet je wel dat ik jou de allerliefste vind. Ik houd van jou. Ik houd van jou. Ik houd zoveel van jou… Mijn bloed nam al je zonden weg. Ik kijk naar jou, ik houd van jou, weet je dat… lieve schat?’.

De liefde is bijna tastbaar in dit breekbaar gezongen lied. Dan neemt de stilte haar plaats weer in.

 

Een bezoeker dankt God spontaan hardop voor de gift van Zijn Zoon. ‘Dank u wel dat U overwinnaar bent.’ Een ander deelt openhartig haar strijd te geloven dat ze een kind van de Vader mag zijn. God liet haar via het nummer ‘Beautiful girl’ beseffen dat het waar is. ‘Hij zoekt je en Hij houdt heel veel van jullie allemaal!’, vertelt ze. ‘Amen’, reageren verschillende bezoekers.

Dan, als de avond bijna voorbij is, reageert een aanwezige aarzelend: ‘Ik dacht eerst: ik ga het niet zeggen, maar… toen Robert Jan die datum van het lied daarstraks noemde, begon ik te huilen. Ik dacht: ‘Huh? Ik heb niets met die datum – en ik weet nog steeds niet wat het was wat mij ontroerde – maar het leidde mijn gedachten vervolgens naar Romeinen 8. In dat hoofdstuk gaat het over de ruimte die we de Geest moeten geven en dat we niet op onze eigen natuur af moeten gaan. Voor mij geldt, en ik denk voor iedereen hier: ik probeer vaak dingen te verklaren en bedenk dan: dit of dat hoef ik niet te doen. Terwijl, als ik luister naar Gods stem, Hij mij rust en vrede geeft en dat er dan zoveel mooie dingen ontstaan. Dat God door jou zijn werk kan doen. Luister naar zijn stem en doe er wat mee! Doe wat de Geest je in geeft.’

Haar verhaal roept direct een gebeurtenis in herinnering bij Christel: ‘Van de week las ik iets en dacht ik: dít moet ik tegen mijn vriendin zeggen. Dat moet ik even appen. Maar dat heb ik niet gedaan. Toen dacht ik: ik doe het gewoon niet. En vanmorgen sprak ik haar in de kerk en zei ze: ‘O ik heb zo geworsteld met dit en dit. ‘En toen dacht ik: ‘O nee, ik had het antwoord  op jouw worsteling en ik heb het gewoon niet gestuurd! Ik had haar echt wat treurnis kunnen besparen. Als je hart je ingeeft iets te doen, is het niet voor niets!’


Na het nummer Rushing Wind van Keith Green‘Jesus, you’re the one, who set my spirit free, use me Lord, glorify, Your Holy Name through me’ – deelt een andere bezoekster de bijbeltekst die al geruime tijd door haar hoofd speelt: ‘U mag al uw zorgen op Hem afwentelen, want u ligt Hem na aan het hart.’

Wat is dit mooi, dat we hier zo recht uit ons hart kunnen delen over ons verlangen naar meer van de Vader, dat Hij groot gemaakt wordt, bedenk ik. De bemoedigingen en aansporingen waren zonder opsmuk, puur en eerlijk. Voordat we afsluiten met het elkaar staand toezingen van ‘De Here zegent jou’, zink ik even weg in gedachten.

‘Wat ben ik zelf wijzer geworden van deze avond?’ Ik mocht er gewoon even ‘zijn’. Ik ‘moest’ niets, maar mocht ontvangen vandaag.

In gedachten voel ik hoe zachtjes een Arm om mijn schouder valt.
In His Presence.


_______________________

Columnist ‘Kijker’ kijkt van binnenuit naar de dagelijkse kerkpraktijk van NGK De Ontmoeting en schrijft daar af en toe columns over op deze website. ‘Kijker’ is gemeentelid en kietelt graag vanuit de gedachte ‘Kerk, kijk eens in je eigen spiegel’. Bedoeld om op een positief-kritische manier gedachtenvorming te stimuleren over het reilen en zeilen in ons kerkverband. Kijkers bespiegelingen zijn op puur persoonlijke titel geschreven en vertolken dus niet automatisch de opvatting van de kerkenraad.

Reacties

  1. 25/11/16 - 22:06
    Robert-Jan:

    Prachtig omschreven! Alsof het weer even zondagavond is…


Laat een reactie achter