Ons gemeentelid Rachel van Ginkel was pas zeven jaar toen ze plotseling ziek werd. Dat gebeurde eind april 2011. Haar ziekte, gevolgd door haar overlijden binnen enkele weken had en heeft een grote impact op het gezin en ook de gemeente. Ouders Erik en Mirjam hielden in die periode via de website een blog bij, zodat mensen konden meeleven en bidden. De blog groeide uit tot een getuigenis in deze droevige situatie. Hieronder vindt u wat gepubliceerd is destijds.
Update dinsdag 3 mei 2011, 15.45 uur:
Ds. Henk van der Velde en zijn vrouw zijn juist teruggekeerd van een bezoek aan Rachel in het ziekenhuis in Utrecht. ,,Haar toestand is nog altijd kritisch en ze wordt vervoerd van het WKZ naar het Sophia kinderziekenhuis te Rotterdam”, meldt de predikant.
,,Vanaf zaterdag kampte Rachel met een griep/buikpijn en moest overgeven”, vertelt hij wat meer over de achtergrond van wat Rachel is overkomen. ,,Dat werd vannacht erger en daarom ging Mirjam met haar naar de huisarts. Die constateerde een vergroot hart en stuurde haar gelijk door naar de Lichtenberg in Amersfoort. Daar kreeg ze kort na aankomst een hartstilstand en werd gereanimeerd en op de intensive care opgenomen. Daar werd ze nog eens gereanimeerd en was haar situatie dus heel kritiek. Omdat het WKZ beter is uitgerust werd ze tegen tien uur onder politiebegeleiding vervoerd naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht.”
,,Kort na aankomst daar weer een hartstilstand en reanimatie.Ze werd er gekoeld zodat het hart minder hard hoeft te werken. Men denkt aan een bacterie of virus bij de hartspier. Tussen elf en één uur verbeterde haar conditie enigszins. Besloten werd om haar om 14.00 uur te vervoeren naar Rotterdam omdat daar ook een hartlongmachine is die al haar lichaamsfuncties kan overnemen. Bij het bed van Rachel hebben we gebeden en haar gezegend. Met heel de familie ook gebeden tot de goede Herder dat Hij met haar meetrekt en haar wil bewaren. Er was ondanks de crisissituatie vrede van God. We mogen danken dat Rachel drie reanimaties heeft overleefd en daarvoor op tijd in het ziekenhuis was. Laten we blijven bidden om zijn bewarende hand op Rachel, kracht voor haar geliefden en wijsheid voor de medici.”
Update dinsdag 3 mei 2011, 15.50 uur:
Mirjam laat weten dat Rachel goed aangekomen is in Rotterdam. Op dit moment wordt bekeken of en waar vanavond een korte bidstond voor Rachel kan worden georganiseerd. Meer nieuws hierover wordt z.s.m. bekend gemaakt via deze site.
Update dinsdag 3 mei 2011, 16.30 uur:
Bidstond voor Rachel van Ginkel – VANAVOND in de Koppeling, 19.30 uur. De ernstige situatie rondom ons gemeentelid Rachel van Ginkel (7) vraagt dringend gebed. In verband hiermee wordt vanavond, dinsdag 3 mei 2011 om 19.30 uur een korte bidstond gehouden in De Koppeling aan de Wencopperweg 18 in Barneveld. U bent van harte welkom om mee te bidden voor Rachel en haar gezin. Lukt het niet, wilt u dan thuis bidden? Wilt u dit bericht zoveel mogelijk delen met anderen? Via de website houden we u op de hoogte van de situatie.
Het webteam
Update dinsdag 3 mei 2011, 19.30 uur:
De situatie is stabiel, maar nog altijd erg kritiek, laat Marleen van Reenen onderweg naar huis weten. Zij is net op bezoek geweest in het ziekenhuis in Rotterdam. Artsen weten niet goed wat het nu is wat Rachel mankeert. Haar linker hartkamer is vergroot, maar waardoor dat nu precies komt, weten de artsen niet, vertelt ze. Bid voor wijsheid en juist handelen. In De Koppeling is juist een gebedsbijeenkomst begonnen met zeker zestig mensen.
Update dinsdag 3 mei 2011, 20.30 uur:
Het adres van het ziekenhuis waar Rachel ligt, is bekend. Wellicht wilt u een bemoediging sturen:
Rachel van Ginkel
Erasmus MC-Sophia
Dr Molenmakerplein 60
3015 GJ Rotterdam
Update woensdag 4 mei 2011, 04.49 uur:
Het gaat heel slecht met Rachel. Dringend gebed gevraagd, vraagt Mirjam vanuit het ziekenhuis.
Update dinsdag 3 mei 2011, 22.05 uur:
De belangstelling voor de gebedsbijeenkomst in de Koppeling was overweldigend. Er waren gemeenteleden, buren, kennissen e.d. bij om in groepjes van vier te bidden. De juf van Rachel vertelde tijdens de bijeenkomst dat het verhaal van de Goede Herder kortgeleden in de klas was verteld en dat het op Rachel toen diepe indruk maakte. Dat was haar opgevallen. Rachel was ontroerd dat Jezus zóveel van ons houdt.
Vandaag las ds. Henk van der Velde uitgerekend het verhaal van de Goede Herder met Erik en Mirjam en hun oudste dochter Eva. Hij wist niet van de voorgeschiedenis in de klas wat betreft Rachel. Een bijzondere bemoediging, vooral ook in de wetenschap dat dit verhaal Rachel eerder zo raakte. Ze kent Jezus. Luister hieronder naar het lied over de Goede Herder.
Update woensdag 4 mei 2011, 08.19 uur:
Er zijn kleine lichtpuntjes, maar de situatie is nog altijd erg zorgelijk. Artsen staan nog steeds voor het raadsel: wat is het nu, een virus of een aangeboren afwijking waardoor hartfalen wordt veroorzaakt? Mirjam laat weten dat misschien nu toch weer meer richting virus op hart, nieren en lever wordt gedacht. Later deze morgen komen de artsen opnieuw bijeen om te praten over wat te doen. Mirjam en Erik laten weten zich gedragen te voelen door de gebeden. De kans dat Rachel het niet haalt, lijkt op dit moment echter groter dan dat ze het wel haalt. ,,Maar we gaan voor die paar procent kans dat het wel goed gaat”, aldus Mirjam. Ze merken dat Rachel het fijn vindt als ze bij haar zijn. Echt ‘bij’ is ze nog niet geweest, want ze wordt in slaap gehouden en onderkoeld. De noodzaak van blijvend gebed moge duidelijk zijn.
Update woensdag 4 mei 2011, 15.59 uur:
De situatie van Rachel is nog steeds zeer ernstig. Vanmorgen heeft ze morfine gekregen. Haar lichaamstemperatuur wordt langzaam omhoog gebracht en de artsen zijn bang dat ze daardoor veel pijn voelt.
Vanmiddag is Rachel aangesloten aan het dialyseapparaat omdat haar nieren zeer slecht werken. Op deze manier wordt geprobeerd haar ‘schoon te spoelen’. De verpleegsters hebben opgemerkt dat Rachel af en toe reageert, bijvoorbeeld als ze iets niet leuk vindt. Dat is een klein lichtpuntje. Erik en Mirjam hebben inmiddels een kamer gekregen in het Ronald McDonald huis en kunnen dus dag en nacht dichtbij Rachel zijn. Ze worden erg bemoedigd door de gebeden en de lieve reacties die zij krijgen. Gebed blijft hard nodig!
Update woensdag 4 mei 2011, 21.18 uur:
De situatie van Rachel is nog steeds ernstig, maar stabiel. Ds. Henk van der Velde en gemeenteleden Sietske Zuurman en Geertje Oskam zijn op dit moment in Rotterdam. Er is tevens veel familie. Bijzonder is dat Rachel even haar ogen heeft opengedaan. Hoewel ze niet kan praten, was er een blik van herkenning richting Mirjam. Zij en Erik zijn heel blij met deze gebeurtenis. Ook heeft ze een aantal keren in handjes geknepen, vertelt Sietske. Maar ondanks deze lichtpuntjes blijft de situatie ernstig. Blijf bidden voor een wonder. Er wordt intussen nagedacht over het houden van een tweede bidstond morgenavond in De Koppeling. Zodra dit concreet is, leest u dat op deze pagina.
Update woensdag 4 mei 2011, 22.29 uur:
Er wordt donderdagavond 5 mei opnieuw een bidstond gehouden voor Rachel. Locatie is in onze kerk aan het Smidsplein in Voorthuizen. Iedereen die mee wil bidden, is van harte welkom. Aanvang is om 19.30 uur. Verwachting is dat de bijeenkomst rond 20.00 uur afgelopen is. Tijdens deze bijeenkomst zal ook voor andere zieke kinderen in de gemeente worden gebeden. Verspreid dit bericht s.v.p zoveel mogelijk. Mail uw gebedspunten naar ds. Henk van der Velde.
Update donderdag 5 mei 2011, 08.45 uur:
Het gaat helemaal niet goed met Rachel. Vannacht heeft ze een vierde hartstilstand gehad. Erik en Mirjam zitten weer ,,heel diep” na het vonkje optimisme gisteren, vertelt Mirjam aan de telefoon. Rachel is gereanimeerd en leeft gelukkig nog steeds. Volgens de artsen heeft de reanimatie weinig negatieve invloed gehad op haar situatie. Toch vindt Mirjam dat Rachel anders oogt dan gisteravond. ,,We wilden net even gaan slapen toen het gebeurde.” Rachel is echter toch nog niet aan de hart-longmachine gezet, zolang het hart het zelf nog kan, moet dat om te voorkomen dat de functie mogelijk na behandeling aan de machine niet meer zelfstandig kan functioneren.
Wederom een dringende oproep tot gebed. Kom vanavond naar de tweede bidstond in de kerk aan het Smidsplein in Voorthuizen, aanvang 19.30 uur. Iedereen die mee wil bidden is welkom!
Hieronder een lied van Sixpence None the Richer, ter bemoediging: Trust in the Lord…
Update donderdag 5 mei 2011, 11.30 uur:
Als er kinderen zijn die vanavond naar de bidstond willen komen (klasgenootjes, vriendinnetjes, buurtkinderen e.d.), dan zijn die uiteraard van harte welkom! We zullen samen ook een aantal kinderliederen zingen. Wees welkom!
Update donderdag 5 mei 2011, 12.30 uur:
Er kwam zojuist een dringende oproep binnen van Mirjam:
Willen jullie bidden dat de doktoren nu en in de komende uren de juiste beslissingen nemen voor hoe nu verder. Het is nu cruciaal!
Update donderdag 5 mei 2011, 17.00 uur:
Zojuist werd het volgende bericht ontvangen: ,,Om zes uur wordt een belangrijke beslissing genomen; als er dan geen verbetering is in de situatie van Rachel wordt ze aan de hart-long machine gelegd”. Bid voor verbetering in de situatie en voor wijsheid voor de medici!
Update donderdag 5 mei 2011, 18.00 uur:
Zojuist werd doorgegeven dat Rachel om 18.15 uur geopereerd zal worden. Ze wordt dan ‘klaargemaakt’ om aan de hart-long machine gelegd te worden. Deze operatie duurt 1 tot 2 uur.
De noodzaak van verder gebed moge duidelijk zijn.
Update donderdag 5 mei 2011, 19.15 uur:
Over een kwartier begint er in het kerkgebouw in Voorthuizen een bidstond voor Rachel van Ginkel. Mocht u niet in de gelegenheid zijn om daar heen te gaan, dan is deze LIVE te beluisteren via www.kerkomroep.nl. Zoek bij ‘plaatsnaam’ op Voorthuizen en klik op het groene incoontje achter ‘Nederlands Gereformeerde Kerk’.
Update donderdag 5 mei 2011, 21.15 uur:
Ons kerkgebouw aan het Smidsplein in Voorthuizen stroomde vanavond rond half acht vol ‘bidders’. Het was bijzonder bemoedigend te zien dat er uiteindelijk in een stampvolle kerk zo’n tweehonderd mensen waren. Gemeenteleden, klasgenoten van Rachel, familie en kennissen: ze waren er allemaal.
Ds. Henk van der Velde leidde de bijeenkomst en trok het thema tevens wat breder, door ook andere kinderen met problemen voor het voetlicht te halen, hoewel natuurlijk duidelijk was dat Rachel op dit moment volop gebed nodig heeft, gezien haar kritieke situatie.
We zongen ‘U bent mijn Schuilplaats Heer’ en baden om aanwezigheid van de Heilige Geest. Na een toelichting van de predikant op wat er allemaal met Rachel gebeurd was werden de gebedspunten toegelicht. Van der Velde riep op te bidden voor bescherming tegen de boze, met name voor de kleinsten en allerzwaksten. Er werden briefjes uitgedeeld met alle concrete gebedspunten, waarna in spontaan te vormen groepjes minutenlang hardop gebeden werd.
De avond werd afgesloten met het zingen van ‘Je hoeft niet bang te zijn’ en het hardop bidden van het Onze Vader. Het was een bemoedigende bijeenkomst. De dominee liet weten dat God ons al kent nog voordat we geboren zijn. En dat Hij dan al bij ons is. En dat dat zo blijft, zelfs als we zouden komen te overlijden. De familie Van Ginkel luisterde vanuit het ziekenhuis in Rotterdam mee via kerkomroep.nl.
Update donderdag 5 mei 2011, 21.30 uur:
De operatie is GESLAAGD! Rachel ligt nu aan de hart-longmachine. Tijdens de operatie was een bidstond gaande voor Rachel in het kerkgebouw in Voorthuizen.
Update donderdag 5 mei 2011, 22.11 uur:
,,Het gaat heel goed met ons meisje”, meldt een opgeluchte Mirjam. ,,De chirurg vertelde dat hij nog nooit zo’n rustige overgang naar de hart-longmachine had meegemaakt. We hebben daarop gezegd dat er ook tweehonderd mensen bijeengekomen zijn om te bidden tijdens de operatie! Rachel zit nu al op de helft van de medicatie. ’t Is een vechtertje, zeggen ze hier in het ziekenhuis. Ook plast ze weer veel meer en is er een hogere bloeddruk.” Alle reden voor dankbaarheid dus. Mirjam en Erik benadrukken dat de oorzaak nog niet boven water is. Blijf dus intensief bidden voor Rachel. Doordat ze nu aan de machine ligt krijgt het hart de kans om te herstellen. Dit gaat naar verwachting enkele weken duren.
Update vrijdag 6 mei 2011, 11.16 uur:
Rachel is de nacht goed doorgekomen. Ze was nog wel onrustig, medicatie/beademing is iets toegenomen. Het blijft spannend. Later deze dag hopen Erik en Mirjam nog meer te kunnen berichten.
Update vrijdag 6 mei 2011, 14.00 uur:
Hieronder een bericht dat Erik en Mirjam hebben geschreven voor iedereen die meeleeft en meeleest:
Lieve allemaal,
Ons lieve, kleine, dappere meisje ligt nu aan het Ecmo-apparaat (hart-long machine). Wij zijn dankbaar dat de aansluiting hierop gisteravond zo bijzonder goed is gegaan. De chirurg zei: ”Ze is een heel sterk meisje met een sterke wil. Dit was ook tijdens de operatie duidelijk merkbaar. Ze wilde laten zien dat ze meedeed. De strijd kan nu verder!” Rachel heeft een redelijk goede nacht gehad en ook vanochtend was dat zo. We leven van uur tot uur en proberen jullie elke dag, of vaker, op de hoogte te houden.
De aansluiting aan de Ecmo-machine is een actie die nodig was om Rachel rust te geven en de kans om zelf te kunnen herstellen. De machine neemt haar hart- en longfunctie over. Ook wordt hier tijd mee gewonnen om erachter te komen waardoor Rachel zo ziek is geworden. Rachel heeft een hartspierziekte: gedilateerde cardiomyopathie, maar onduidelijk is waar deze door veroorzaakt wordt en hoe dit verder behandeld moet worden. We bidden dat ons meisje nu rust krijgt en zal herstellen! De artsen weten zelf ook niet hoe het verder zal gaan, ze kunnen er niets over zeggen. Wij vertrouwen er op dat de Here voor haar zorgt en we ervaren die kracht. En hoewel we ons momenteel wel een beetje labiel voelen… Dan toch weten we dat Hij er is en Hij ons kracht geeft.
De artsen en verpleegkundigen zorgen heel goed voor Rachel en voor ons, ons verblijf in het Ronald mcDonald huis is zeer comfortabel en prettig, de bezoeken aan ons zijn hartverwarmend, de kaartjes, tekeningen, e-mails en sms-jes: het is allemaal zo fijn!!! We willen iedereen bedanken voor alle steun. Het doet ons en vast ook Rachel (als we haar de kaartjes voorlezen) goed. Het geeft ons zoveel kracht!!!
Zoals het er nu naar uitziet is er nog een lange weg te gaan. Blijf vurig bidden, Hij is onze God, de Goede Herder, Zijn Hand laat niet los wat Hij begon.
In Hem verbonden,
Erik en Mirjam
Update vrijdag 6 mei 2011, 22.00 uur:
Hieronder een e-mail van Mirjam en Erik met de laatste berichten:
Lieve allemaal,
Weer een dag voorbij. Onvoorstelbaar dat we hier nog maar vier dagen zijn! We hebben het gevoel dat het al weken zijn, zoveel is er gebeurd. Vandaag voor het eerst ‘even rust’. Rachel ligt redelijk goed aan het Ecmo-apparaat en er waren geen pieken en dalen.
We (Erik, Mirjam en Eva) zijn veel bij Rachel geweest, een van de artsen heeft haar haren ingevlochten en Eva heeft haar temperatuur gemeten (ze krijgt hier alvast college). We zijn dichtbij haar!
Vanmiddag heeft ze spalkjes voor haar voeten aangemeten gekregen, een roze en een blauwe. Haar voeten zijn door de situatie van de afgelopen dagen verkeerd gaan staan en dat moet gecorrigeerd worden. Het ziet er kleurrijk uit. Ook heeft ze vandaag een beetje gereageerd, dat is fijn, maar ze mag er niet onrustig van worden en het is belangrijk om de balans te vinden tussen ‘wakker’ en onrustig.
Het is wel bizar dat ze wat wakkerder mag worden terwijl ze aan zoveel apparaten en infusen ligt. De artsen zeggen dat dit mogelijk is en dat het niet vervelend hoeft te voelen. Het is nu goed voor Rachel dat er rust is. We bidden voor het wonder van genezing, want zoals vanochtend al gemaild: alles is mogelijk!
We houden jullie op de hoogte!
Veel liefs van ons allen!
Vanaf aanstaande zondag staat er een postbus voor Rachel op de ’meeleef-tafel’ in de hal van de kerk. Iedereen is van harte uitgenodigd om hier kaartjes, tekeningen en bemoedigingen voor Rachel en haar ouders in te doen. Deze zullen elke week naar Rotterdam worden gebracht.
Update zaterdag 7 mei 2011, 13.00 uur:
Situatie stabiel, maar zorgelijk. Er wordt strijd ervaren, vooral ’s nachts. Later meer.
Update zaterdag 7 mei 2011, 18.24 uur:
Ook ds. Wieb Dijksterhuis, die met vakantie was, is vanmiddag bij Rachel op ziekenbezoek geweest. Hij schrijft over wat hij zag: ,,Een klein meisje als middelpunt van heel veel draden en slangetjes die naar allerlei apparaten lopen. Ze ligt zoals jullie weten aan de ECMO (hart-longmachine), zo kan ze tot rust komen en krijgt haar hart de kans te genezen van de ziekte. Wat er precies aan de hand is, is echter nog steeds niet duidelijk. (…) Voor nu is het wachten, waken en bidden. Erik en Mirjam zijn ontzettend blij met alle belangstelling, kaarten en het meeleven in het gebed. Het doet hen ontzettend goed.”
Update zaterdag 7 mei 2011, 22.00 uur:
,,Hier weer even een update van de situatie en de omstandigheden van Rachel. Nu Rachel aan het ECMO-apparaat (hart-longmachine) ligt, blijkt dat er een periode aanbreekt dat wij niet telkens veel nieuwe informatie kunnen geven. Het ene moment gaat het wat minder met haar niertjes en zijn de leverwaardes weer beter en het andere moment heeft ze weer minder slaapmedicatie nodig en weer meer pijnstilling: kortom veel schommelingen. We zullen dus voorlopig proberen (mits er geen grote veranderingen zijn) om een beetje de grote lijnen per dag aan te geven.”
,,Vannacht heeft ze een aantal keren een heel hoge hartslag gehad, waardoor haar hart door middel van stroomstootjes weer in het juiste ritme is gebracht. Vanochtend gebeurde dit nogmaals, maar toen herstelde het vanzelf. Positief was de longfoto, die er goed uitzag. De echo die daarna gemaakt werd, was gezien de omstandigheden ook niet gek. Haar arts sprak vandaag van een goede dag.”
Rachel heeft weer een aantal keren gereageerd op ons en op pijnprikkels, ze beweegt dan haar armen en benen een beetje, beweegt haar mondje en haar schouders, net zoals ze thuis in haar slaap doet als ze een beetje wakker wordt. Toen we tegen haar praatten, werd ze rustig.”
,,We hebben de artsen en verpleegkundigen vandaag getrakteerd op een lekkere traktatie (Gelderse verleiding van Bakker Van der Veer) omdat zij zo goed voor ons meisje zorgen. Het is zo fijn om te zien hoe betrokken, zorgzaam en lief ze voor Rachel en ook voor ons zijn.”
,,Vanmiddag lag er een briefje in onze kamer in ons ‘huis’: ,,Er is een pakje en een boeket bloemen voor jullie bezorgd”. Kring 9: superbedankt voor het mooie boeket en het boekje. Dit doet ons zo goed! Net als alle andere vormen van belangstelling. Het is echt overweldigend. We hebben rondom Rachel die op een IC zaal ligt (niet een eigen kamer) een hoekje gecreëerd door middel van een kamerscherm. Deze is inmiddels behangen met kaarten, schaapjes staan/hangen rondom haar bed, tekeningen hangen aan de gordijnrails; het geeft een warm gevoel. Vanavond krijgen we nog een bijzondere massagecursus, bewezen is dat deze vorm van massage ontspannend en rustgevend werkt. Zo hebben wij het gevoel Rachel ook een beetje te kunnen verzorgen.”
,,Zo overdag als het licht is, lijkt alles ook veel lichter en als het donker wordt, voelt het ook donker. Vanmiddag toen ds. Wieb Dijksterhuis langskwam lazen we Psalm 139, waar staat dat God er altijd bij is. Hij is sterker dan het duister. Het sterkte ons en nam onze onrust weg. God is er altijd bij, Rachel en wij zijn nooit alleen!”
Erik en Mirjam
Update zondag 8 mei 2011, 20.00 uur:
,,Moederdag vandaag!’’, schrijven Erik en Mirjam. ,,Toen we vanochtend bij Rachel kwamen, stond er een cadeautje voor Mirjam (van het ziekenhuis). Toen kwamen de tranen. Het is sowieso elke ochtend moeilijk. Als we wakker worden, willen we gelijk naar haar toe, maar wanneer we de deur uitstappen lijkt het alsof de weg elke ochtend zwaarder wordt. Toch hebben Rachel en wij vannacht rustig geslapen. De nacht voelde niet donker. Wat zijn we gisteren bemoedigd en voelen we dat God erbij is. Gisteravond zijn Rachel haar handjes lekker gemasseerd. Ze werd er erg rustig van en lag heel tevreden. Ook haar buikje werd gemasseerd en dat werkte gelukkig laxerend…’’
,,Toen we na het ontbijt terugkwamen bij Rachel, hebben we onze nieuwe laptop naast Rachel geinstalleerd en zo konden we live met de kerkdienst meeluisteren. Wat voelden we ons verbonden met onze gemeente. Pepijn werd gedoopt, er werd voor Rachel gebeden en er was een mooi gedicht van ds. Maasland.’’
,,Daarna kwamen Eva, Sara en Loïs hun zusje opzoeken. Hun tante Sandra is tijdelijk ‘moeder’ voor hen. ‘Rachel ziek’, riepen de kleintjes. Samen hebben we gezongen voor Rachel en fijn bij haar gezeten.’’
,,Het is fijn om iets voor onze Rachel te kunnen doen: lippen balsemen, een beetje wassen, spalkjes aan/uit doen (Erik zijn specialiteit), handjes masseren, zingen, bidden, het geeft ons kracht om door te gaan en vol te houden!’’ ,,We willen graag nog iets met jullie delen. We kregen een kaartje van Geertiënne, waarop het volgende stond: Lieve Rachel, weet je nog dat jij pas tegen mij zei: Zeg eens GEK. Ik zei toen GEK tegen jou. Jij zei toen: Dat klopt ik ben GEK: God’s Eigen Kind. Toen wij dit lazen, krulden onze mondhoeken op. Als we het goed hebben, heeft ds. Van Dijk dit een tijdje geleden in een dienst in onze gemeente gezegd. Het vult ons hart met trots en blijdschap.’’
,,Nu zitten we hier aan het bed van Rachel dit mailtje te schrijven. Rachel wordt ondertussen verzorgd/verschoond en reageert daar op met bewegingen van ogen, handen en mond. We zeggen haar dat ze niet kan praten (er zit een tube van de beademing in haar keel) en dat ze lekker mag gaan slapen. Maar o, o wat een eigen wil! Zelfs een extra shotje helpt niet. Als we dit zo schrijven, lijkt het net of Rachel al een heel eind is, maar eigenlijk is ze nog maar een heel klein eindje op weg. Rachel kan nog niet zonder het hart-longapparaat. Stap voor stap, dag na dag… Jullie gebed blijft nodig en sterkt ons!!’’
Lieve groeten van Erik en Mirjam
Update maandag 9 mei 2011, 22.57 uur:
Ruim een week na wat Rachel zo plotseling overkwam, breken tijden van reflectie aan, zo blijkt uit een nieuwe ‘update’ van Erik en Mirjam. Gebed blijft zeer gewenst. ,,Vanochtend kunnen we bijna alleen maar huilen. We missen Rachel zo. Weer een dag aan haar bed zitten. Ze moest telkens zo hoesten, en werd daar weer heel onrustig van. Het is zo naar om te zien. Hoe lang nog? We moesten allebei huilen en zijn even radeloos.’’
,,Vanavond was Rachel best rustig. Er was weer een lieve verpleegkundige die voor haar zorgde. Zo fijn, die lieverds, die zo goed voor ons meisje zorgen en ons ook helpen voor haar te zorgen. Vanmiddag spraken we met de ‘vaste’ arts van Rachel. Ze stoppen de slaapmedicatie omdat ze graag willen zien hoe Rachel reageert als ze wakker is. Rachel reageert best rustig. Ze opent haar ogen vaak, al kijkt ze dan nog dwars door ons heen. Maar ook reageert ze soms op wat we vragen of zeggen. Als Mirjam vraagt of ze bij Rachel moest blijven, knijpt ze in haar hand. Het is lastig om te zien dat Rachel niet kan praten, maar het is fijn om te zien dat ze wel door middel van heel lichtjes knijpen iets duidelijk kan maken.”
,,De rest van de dag hebben we veel en lang naast haar bed gezeten. Eva kwam na school nog even langs en mee eten. Voor eten, drinken, lekkers, was, boodschappen, etcetera wordt zo goed gezorgd. Familie doet alles voor ons, vrienden, buren, gemeenteleden, mensen van school, zelfs mensen die wij zelf niet kennen zijn er voor ons. En dan de post: gewoon geweldig! Zoveel, zo leuk, kaarten, brieven, knuffels, tekeningen, speciale cadeautjes: het kan niet op, niet alleen voor Rachel, maar voor ons hele gezin.”
,,Nu aan het eind van deze maandag, halen we diep adem en maken ons op voor een nieuwe dag. Willen jullie bidden dat Rachel rustig mag blijven en goed zal gaan reageren?”
Erik en Mirjam
Update dinsdag 10 mei 2011, 16.00 uur:
,,Vanmorgen is besloten om Rachel van de beademing af te halen. Haar longen functioneerden goed, maar door de slaapmedicatie en morfine was er toch steeds beademing nodig. Nu ze met het toedienen daarvan gestopt zijn, werd Rachel erg onrustig van de beademingsapparatuur. De artsen hebben het toen meteen verwijderd. Haar ademhaling is nu nog wel onrustig, maar verder gaat het redelijk.”
,,We hebben Rachel een kus op haar mond kunnen geven! Reden voor dankbaarheid. Toch is het nog steeds onduidelijk hoe ze neurologisch zal reageren. Rachel is erg uitgeput en haar hart baart ook nog ernstig veel zorgen.”
,,Wij vragen of iedereen wil blijven bidden voor Rachel, nu specifiek voor dat de beademingsapparatuur niet meer nodig zal zijn.”
Erik en Mirjam
Update dinsdag 10 mei 2011, 21.30 uur:
Aanstaande donderdag, 12 mei, is er weer een bidstond voor Rachel en ook voor Lieke. Deze wordt gehouden in De Koppeling (Wencopperweg 18 in Barneveld) van 19.30 uur tot 20.15 uur.
Zowel gemeenteleden als niet-gemeenteleden zijn van harte welkom om mee te bidden!
Update dinsdag 10 mei 2011, 23.59 uur:
De blog over de situatie van Rachel wordt intensief gevolgd, merkt het webteam. Enkele duizenden mensen zoeken momenteel dagelijks deze weblog op. Tevens is opgevallen dat er veel behoefte is aan een reactiemogelijkheid. Aan die vraag wil het webteam nu tegemoet komen. Alle mail die u via onderstaand adres stuurt, wordt doorgezonden aan de familie Van Ginkel. Vermeld tevens of uw reactie eventueel op de site geplaatst mag worden. Wellicht kan het ook bemoedigend zijn voor anderen!
• Stuur een reactie per mail aan de familie Van Ginkel
Update woensdag 11 mei 2011, 12.56 uur:
,,We zitten er doorheen”, smst Mirjam. En dat is ook wel te begrijpen na wat er afgelopen 24 uur is gebeurd. Lees mee in hun verslag en bid vooral!
,,Dinsdag, weer een dag aan haar bed zitten. Gezien haar toestand doet Rachel het goed. Tsja en dan krijgen we om 11.00 uur even te horen dat de beademing er vandaag uit gaat. We horen het compleet verslagen aan. Het besef dringt pas later door. Hoe kan dat nou? Kan dit aan zo’n hart-longmachine (Ecmo)? Ja, dat kan alleen in uitzonderlijke gevallen horen we. Het komt niet vaak voor. We raken een beetje in een soort euforische stemming. Mag dat? Ja horen we, dit is wel een pluspunt.”
,,En dan komt de post. Het is wederom onvoorstelbaar: we zijn meer dan een uur bezig om alles door te nemen. Dank voor de bemoedigende woorden! En dan is het moment daar dat de beademing moet stoppen. Spannend, want hoe gaat onze dappere Rachel het doen? ‘Kom op meisje, zeggen we elke keer. Laat zien wat je kan!’ Maar dan moet onze dochter enorm spugen. Alle slaapmiddelen en morfine zijn gestopt en de beademingsapparatuur zit nu in de weg, het moet er nu heel snel uit. Dat lukt uiteindelijk.”
,,Onze Rachel doet het vervolgens redelijk en neurologisch gezien gaat ze de goede kant op horen we. Ze komt steeds meer bij en we hebben het idee dat ze ons iets meer gaat horen en reageren op ons. Het baart ons zorgen. Op het moment dat we dit zien gebeuren, moet ze keihard werken om dit vol te houden. Rachel krijgt meer kracht in handen en voeten en geeft op twee vragen een volmondige ‘Nee’ als antwoord. We stellen vragen die ze moet beantwoorden met knijpen en ook dit gebeurt ook een aantal keren. Maar ondanks deze signalen, wordt Rachel zwakker en zwakker. Pas nu zien we echt hoe ziek ze is. Zó ziek.”
Even snel eten en ons terugtrekken in het Ronald McDonald Huis. We hebben super lekker eten gekregen van de familie Lagerwerf. Bedankt hiervoor! We komen even later weer terug bij Rachel. We zien dat het zo niet langer gaat! Na diverse overleggen en aandringen, besluiten ze laat in de avond om weer de beademing in te zetten, alleen dit keer via de neus naar de keel. Rond middernacht spreken we nog met een dokter/onderzoeker over het ziektebeeld van Rachel. Wat heel belangrijk is om het ziektebeeld van Rachel in kaart te brengen, is dat we goed nagaan wanneer ze allemaal ziek is geweest afgelopen tijd. Ze weten het echt nog niet wat er allemaal in haar lichaam gebeurd is. Uiteindelijk gaan we slapen. Vol emoties en vragen. Willen jullie blijven bidden voor Rachel en dat de geplande CT-scan voor woensdag de juiste uitslag mag geven? Om de CT-scan te kunnen doen moet er een complete verhuizing plaats vinden, ook hier heeft Rachel weer veel kracht voor nodig.”
Erik & Mirjam
Onderstaand gedicht stuurden ze nog mee:
Zekerheid
Mijn kind, boven jouw kleine
broze leven
heb Ik met eigen hand
mijn eeuw’ge Naam geschreven.
Ik heb je liefgehad
reeds voor je werd geboren
en riep je bij je naam
nog voor je Mij kon horen.
Kom, wees niet bang,
Ik sta je toch terzij!
Houd Mij maar stevig vast,
leun sterk op Mij.
Mijn hand geleidt je veilig
ook door de droefste dagen,
en kun je niet meer verder, kind:
mijn liefde zal je dragen!
Dit alles wil en zal Ik doen
omdat Ik ‘Vader’ heet
en nimmer van mijn Woord aan jou
een lettertje vergeet!
Update woensdag 11 mei 2011, 14.47 uur
Uit de reacties die we binnenkrijgen voor Erik, Mirjam en Rachel blijkt dat veel mensen aan het lied ‘Als het leven soms pijn doet’ van Reni en Elisa Krijgsman moeten denken. Bij deze zetten we het op de blog, als bemoediging voor de familie Van Ginkel en allen die dicht om hen heen staan:
Update woensdag 11 mei 2011, 19.01 uur
Over knikkende knieën en toch een positieve afsluiting deze dag. Een nieuwe ‘stand van zaken’ over Rachel, geschreven door haar ouders.
Na een korte nacht gaan we vanochtend weer met knikkende knieën naar Rachel toe. Ze heeft deze nacht veel slaapmedicatie gehad om weer rustig te herstellen en vooral om verder aan te sterken. Wij hebben persoonlijk een zeer verdrietige ochtend naar aanleiding van wat gisteren gebeurd is. We luisteren wat Opwekkingsliederen en dit sterkt ons ondanks de vele tranen.
Om 11.00 uur gaat Rachel voor een CT-scan de afdeling af, zoals we eerder al schreven: wat een verhuizing! Even later krijgen we te horen dat de eerste uitslagen van deze scan goed zijn! Na de scan staan rondom het bed van Rachel zeer veel artsen en specialisten te praten over hoe nu verder. Ook hebben ze het over welke instellingen van de Ecmo (de hart-longmachine) nu nodig zijn. Het lijkt wel een computer spelletje voor hen!?
Wij krijgen vandaag ook veel informatie over welk traject de artsen de komende dagen in willen gaan. En ook dit kan per halve dag veranderen. Dominee Van der Velde en zijn vrouw komen op bezoek. We ontvangen zeer bemoedigende woorden.
En dan komt ook de post weer. Volgens ons heeft de postbode hier nu last van zijn rug?
Rachel slaapt nu lekker om weer even aan te kunnen sterken. Kortom: een zeer emotionele dag en ook iets positiefs, omdat de eerste indrukken van de CT scan goed zijn.
Update woensdag 11 mei 2011, 23.25 uur
Woensdagmiddag zijn Marian en ik op bezoek geweest bij Rachel en haar ouders in Rotterdam. Mirjam en Erik hadden weer een paar zware dagen achter de rug. Het is nog altijd een raadsel voor de doctoren wat nu precies haar hartklachten veroorzaakt. Door de beademing tijdelijk uit te schakelen en haar bij bewustzijn te laten komen heeft men onderzocht hoe haar conditie is. En gelukkig waren er genoeg positieve aanwijzingen om door te gaan met de intensieve onderzoeken en ic-behandeling die ze krijgt. Toen we haar bezochten vanmiddag zat een team van vijf specialisten naast haar bed te beraadslagen hoe het verder moet. Gebed om wijsheid en om een doorbraak omtrent de ware oorzaak van haar klachten, zodat men haar gerichter kan behandelen, is nog zeer nodig.
Aan één van de infuusmachines boven Rachels hoofd hangt een engelfiguur met goudkleurige vleugels. Op de afscheiding naast haar bed zijn tientallen foto’s en tekeningen bevestigd. De crisis rond Rachel brengt veel goeds naar boven. Erik en Mirjam voelen zich gedragen door alle tekenen van meeleven. Tegelijk eisen de afgelopen slopende dagen en de blijvende onzekerheid steeds meer hun tol. We hebben met hen gebeden om kracht voor elke nieuwe dag en de vrede van Zijn Geest die het verstand te boven gaat. We lazen uit Matt. 18: 10 hoe Jezus zelf verwijst naar de engelen die onophoudelijk bij Zijn vader voor onze kinderen pleiten. Er is een onzichtbare geestelijke realiteit naast de gebrokenheid die we hier op aarde ervaren. Romeinen 8: 34 wijst op Jezus die aan Gods rechterhand voor ons pleit. Zijn Geest helpt ons met bidden als we het zelf niet meer weten – Rom. 8: 26. Er zijn dus nogal wat hemelse bondgenoten die ons bijstaan. We staan er niet alleen voor maar mogen ons gedragen weten, juist wanneer alles donker en uitzichtloos lijkt. Angels are watching over you – vanuit die beloften droegen we Rachel, haar ouders en familie op aan Gods genade en vertrouwen in Zijn leiding en zegen.
ds. Henk van der Velde
Update donderdag 12 mei 2011, 19.16 uur
,,Deze ochtend komen we bij Rachel die een vrij rustige nacht heeft gehad, ondanks veel hoesten. Gisteren hebben we veel informatie gehad over de situatie en de eventuele vervolgstappen deze week. Dat zijn we nu beetje bij beetje aan het verwerken. Maar voorlopig willen ze Rachel uit laten rusten.
,,Rachel wordt deze ochtend uitgebreid gewassen nu ze iets rustiger is en we mogen haar armen en benen insmeren met olie. Ook mag Mirjam haar tanden poetsen. Rachel vond het zichtbaar fijn. Daarna lezen wij de mails die via de Rachelblog op de kerksite binnen zijn gekomen. Wat ontzettend fijn zulke opbouwende en bemoedigende woorden te horen en wat fijn dat zóveel mensen met ons meeleven waar wij ook weer zeer veel kracht uit putten, maar die ook de nodige emoties oproepen. Deze ochtend “zijn” we er gewoon bij Rachel, praten wat, zorgen voor haar voetjes die wat kleine rode plekjes hebben en we overleggen met de fysiotherapeut wat we hier aan kunnen doen. Ook luisteren we samen met Rachel rustige muziek. Weer even een rustige dag na een aantal veel bewogen dagen. Opa’s en oma’s zijn er weer geweest, die ons zo trouw bezoeken!! Ook andere familieleden en vrienden: het lijkt of iedereen heel dichtbij is, terwijl we best wat kilometers van elkaar verwijderd zijn. Vanmiddag hoorden we van de arts dat de bloedkweek van vandaag positief is, wat betekent dat er ergens een “beestje” zit. Dit heeft niets te maken met de diagnose, maar alles met het feit dat dit kan gebeuren wanneer je aan de ecmo ligt. Dit willen wij en ook de artsen natuurlijk voorkomen… Ze heeft gelijk antibiotica gekregen en heeft gelukkig nog geen symptomen vertoond (zoals koorts).
Vanmiddag zijn wij allebei “geslaagd” voor de M Techniek massagecursus voor handen en onderarmen. Rachel was zichtbaar rustiger tijdens de massage. Toen we aan het eind van de middag terugliepen naar “ons huis” hadden we een bijzondere ontmoeting: We kwamen de lift uit en een vrolijke, jonge vrouw (Liesbeth?) keek naar ons om en zei ineens: “Hé hallo”, waar op ze gelijk zei: Jullie kennen mij natuurlijk niet, maar ik jullie een beetje via de blog van de kerksite. Het bleek dat zij op facebook de link op de EVA site naar de blog van Rachel had gezien en omdat zij in het Erasmus MC werkt, de blog volgt. We hadden een fijn gesprek samen!
We willen iedereen hartelijk danken voor het meeleven, meebidden, meehelpen, koken, bezoeken, etc. Het doet ons heel veel goed. Maar het verrast ook de mensen die op de unit van Rachel werken…. Wij danken God voor iedere dag die Hij ons geeft met Rachel en bidden voor Zijn nabijheid en kracht, want we merken dat we moe zijn en minder energie hebben.’’
Vanavond komt Eva een nachtje bij ons logeren! Kan ze even een poosje heel dicht bij ons en haar maatje zijn. Sara en Loïs hopen wij van het weekend weer hier te hebben. Ons gezin is even uitelkaar, maar we zijn in Hem verbonden!!’’
Update donderdag 12 mei 2011, 23.58 uur
Een bijna voortdurende mailstroom met gedichten, muziektips, teksten en lieve woorden is op gang gekomen afgelopen dagen. Erik en Mirjam hebben hier veel steun aan. Overal vandaan komen berichten, tot uit Congo en Australië toe, maar vooral uit de directe omgeving van Barneveld. Het wereldwijde web verbindt. De situatie met Rachel raakt velen dan ook diep.
En dat was vanavond te merken tijdens een derde bidstond voor Rachel en ook voor Lieke Ploeg – laten we haar niet vergeten in het verre Amerika waar ze nu behandeld wordt voor kanker – in gebouw De Koppeling. Twee zalen vol met bidders, in totaal ruim honderd mensen waren aanwezig om God om een doorbraak in de behandeling van Rachel te smeken. Onze beide predikanten – Henk van der Velde en Wieb Dijksterhuis – leidden de bijeenkomsten in de zalen.
Het thema was ‘Blijf op God vertrouwen’. Het is duidelijk dat Rachels situatie nog altijd uiterst zorgelijk is, ondanks de lichtpuntjes die er (gelukkig) ook zijn. Er is gezongen – ‘Heer ik kom tot u’ en ‘U die mij geschapen hebt’, afgesloten door ‘Groot is uw trouw, o Heer’. Er is gedeeld – de situatie kan lang gaan duren, bid voor een doorbraak en kracht voor het gezin Van Ginkel, vooral als ze het helemaal niet meer zien zitten. Er is uitgebreid in groepen gebeden. Daarbij waren niet alleen gemeenteleden, maar ook kinderen van de Koningin Julianaschool, de school van Rachel, aanwezig. Ook in de hervormde kerk is een gebedsdienst gehouden, zo werd gemeld. Heel fijn dat er zo over kerkgrenzen heen wordt gebeden voor elkaar. Dank daarvoor!
Mirjam liet na afloop telefonisch weten dat zij en Erik zich nog altijd gedragen weten door het gebed, ondanks de ernst van de situatie, die ook echt wel doordringt. ,,Tijdens het gemeenteproject Feest van Genade hebben we het gehad over of je nog wel kon juichen voor God als je iets heel ergs zou overkomen. Gek genoeg kan dat dus echt. Erik en ik hebben uit volle borst Opwekkingsliederen gezongen.” Een snelle lezer zou dit kunnen opvatten als: hoe kan je dat nu zeggen als je zó in de ellende zit? Maar wie goed luistert, proeft de oprechtheid, het onvoorwaardelijke vertrouwen op God. ,,Wat zou je moeten als je je geloof niet zou hebben nu?” De troost die Erik en Mirjam in Hem vinden, treft. Blijf bidden. Dit gezin heeft uw gebed – blijvend – heel hard nodig.
Het webteam
Update vrijdag 13 mei 2011, 19.31 uur
,,Rachel had aardig rustig geslapen, zeiden de verpleegkundigen vanochtend. Maar toen wij haar vanochtend zagen, vonden we haar toch wel erg kortademig, benauwd. Dit terwijl ze aan de beademing ligt en voldoende zuurstof krijgt. Het was voor ons moeilijk om dit aan te zien. Rachel had het zichtbaar moeilijk. Ondertussen gaat dan alles gewoon door: de controle van het hart-long-apparaat, de artsenvisite, overdrachten en gelukkig is Eva er.
Erik is even met Eva naar het park hier in de buurt geweest en hebben samen een ijsje gegeten, terwijl Mirjam lekker bij Rachel bleef. Tussen de middag samen een frietje gegeten al smaakte deze lang niet zo lekker… Ondertussen gaat er van alles door je hoofd.
Vanmiddag Wieb en ook Wilma op bezoek. Het was/is erg fijn om zo even met mensen uit de gemeente over Rachel, onze moeites, verdriet en hoop te praten. We hebben samen gelezen (ged. Rom. 8) en gebeden. We vinden het zelf momenteel zo moeilijk om te vertrouwen op dat wat wij niet zien, je vestigt al snel je hoop en verwachting op dat wat we wel zien.
Daarna volgde een gesprek met een arts en werd onze vrees waarheid: Rachel heeft een ernstige infectie die de artsen zorgen baart. Er was ons al meegedeeld dat de artsen maandag een beslissing wilden nemen over de eventuele vervolgstappen, maar de infectie moet dan wel weg zijn. Rachel is er nu zelf erg ziek van, de benauwdheid komt vooral door het vocht achter haar longen.
We wijken momenteel niet zo veel van haar zijde, houden haar hand vast en verzorgen haar. Soms weten we niet wat we moeten bidden, bidden dan alleen om Gods nabijheid. Willen jullie dit ook doen?’’
Update zaterdag 14 mei 2011, 17.45 uur
In de niet aflatende stroom bemoedigende mails voor de familie Van Ginkel laat groep 3 van de Koningin Julianaschool – de klas van Rachel – weten onderstaand lied uit volle borst mee te hebben gezongen voor Rachel. Bid ook voor deze klas en de juffrouws (ze hebben een duo-baan in deze groep), de impact van wat met Rachel gebeurt, is groot.
Update zaterdag 14 mei 2011, 19.58 uur
Het gebed is een onderwerp dat veelvuldig passeert in deze blog. In de avonddienst, vorige week zondag hield ds. Johan Schaeffer een preek over bidden. Luister hem hieronder of download ‘m als mp3.
Preek ds. Johan Schaeffer over gebed
Update zaterdag 14 mei, 21.22 uur
Het gaat nog steeds niet goed met Rachel in het ziekenhuis in Rotterdam. De invloed van de bacterie is groot, Erik en Mirjam hebben een groot ‘niet-pluis-gevoel’ en kijken machteloos toe hoe hun dochter strijdt. Een nieuwe ‘stand van zaken’.
,,Rachel was gisteravond erg onrustig. Maar toen wij haar vanochtend zagen, was ze nog steeds erg kortademig en benauwd. Het is voor ons nog steeds moeilijk om dit aan te zien. We voelen een soort spanning die niet goed is. En dan zomaar weer een hartritmestoornis die niet vanzelf weg gaat, de dienstdoende artsen besluiten Rachel medicatie te geven om te kijken of dit de stoornis oplost. Na een dubbele dosering lukt het eindelijk. Wat een spanning weer en je staat zo machteloos toe te kijken. Een rustig weekend van alleen maar aansterken? Wat een invloed heeft de opgelopen bacterie! ‘Wat een sterke meid is het’, horen we weer van de artsen. Dat hoor je als ouders natuurlijk graag, maar we willen graag meer verbetering zien. We hopen en bidden dat de bacterie snel weg is, we zien gewoon dat Rachel er echt niks meer bij kan hebben.
Daarna gaat dan alles gewoon door, ja wat is gewoon? Het is onvoorstelbaar hoe onze Rachel een eigen wil heeft: ondanks alle slaapmedicaties wil ze gewoon wakker zijn lijkt het wel, terwijl ze moet uitrusten om aan te sterken.’’
,,Opa’s en oma’s wisselen elkaar af deze morgen om ons te bezoeken en voelen aan ons dat het niet helemaal pluis is. Julia (nichtje) en later ook Indy (nichtje) komen ook even op bezoek voor Eva. Eva mist haar maatje Rachel erg, dat merken en voelen we vandaag. We eten met z’n allen. Mirjam zit niet lekker en gaat weer snel naar Rachel toe. Het lijkt wel of als de ene het moeilijk heeft, de andere dan weer sterk is. Ondertussen lees ik (Erik) wat mail en luister ik naar de CD (Sela) die we van de kerk hebben gekregen.’’
,,Vanmiddag gaat het nog steeds niet beter, verdriet overmant ons. Het lijkt of we verdrinken, maar we willen blijven vertrouwen.’’
Update zondag 15 mei 2011, 12.04 uur
De situatie met Rachel is nog onveranderd ten opzichte van gisteren, laat Mirjam weten. Samen met Erik heeft ze in het ziekenhuis de gezinsdienst van vanmorgen meegemaakt via kerkomroep.nl. De gemeente was nauw verbonden met hun situatie, zo was merkbaar. Het zangduo Reni en Elisa Krijgsman zong speciaal voor hen het lied ‘Als het leven soms pijn doet’.
Update zondag 15 mei 2011, 20.00 uur:
,,Deze dag beginnen we samen, zoals elke dag, met bidden. Daarna snel naar Rachel, ze heeft een aardige nacht gehad, al baren de wisselende waarden van hartslag, ademhaling en bloeddruk de artsen en ook ons zorgen. Opa en oma zijn er al en samen gaan we nog even ontbijten in het restaurant van het ziekenhuis. We kunnen ook in het Ronald McDonaldhuis ontbijten, maar dan moet je je ontbijt zelf regelen en daar hebben we nog niet zo’n zin in.
Daarna installeren we ons aan het bed van Rachel met de laptop om de kerkdienst mee te luisteren. We horen Reni & Elisa Krijgsman zingen en kunnen alles goed volgen. Het doet ons goed: samen met Rachel luisteren we naar de liederen. We voelen ons in Hem verbonden. Wat er ook gebeurt, waar je ook bent, de Here God is er altijd bij!
We lazen vanochtend uit een gekregen dagboekje het volgende (het thema deze dag is machteloosheid):
Onze waarde wordt niet bepaald door hetgeen wij wel of niet kunnen doen. Onze waarde ligt in Gods onbegrensde macht en liefde: Zoals David zegt in Psalm 103:17-19, 22; Maar de goedheid en trouw van de Here zijn eeuwig en gelden voor wie eerbied en ontzag voor Hem hebben. Zijn rechtvaardigheid is voor hun nageslacht. Voor wie Zijn wil doen en met zorg hun levensweg met Hem gaan. De troon van de Here staat in de hemel: Hij is Koning over alles (…) Laat alles wat de Here heeft gemaakt Hem prijzen, overal waar Hij heerst. Met hart en ziel de Here prijzen.
Erik heeft vandaag een moeilijke dag, hij vindt het naar om zijn Rachel zo te zien. Ze houdt op het moment erg veel vocht vast en haar ademhaling en hartslag worden niet rustiger. De bacterie heeft inmiddels ook de hartlongmachine (het zogeheten ECMO-apparaat) geïnfecteerd, waardoor het nog moeilijker wordt om deze te bestrijden. Maandagochtend wordt door het hele team gekeken hoe het nu verder moet.
Aan het einde van de ochtend komen onze andere meisjes. Wat doet het ons goed om hen te zien! Zij zijn (gelukkig) ook blij om ons te zien. We gaan met elkaar en andere familie naar het Ronald McDonaldhuis om samen te lunchen: soep, stokbrood en boterhammen. Het is fijn om even bij elkaar te zijn. Het is gelukkig aardig rustig in ons ‘huis’. We delen er namelijk gezamenlijk een riante, luxe keuken (zes kookplaten, -tig koelkasten, vriesvakken, vier ovens/magnetrons) waar van alles gebruik gemaakt kan worden. In de gezamenlijke woonkamer kunnen we even zitten, spelletjes doen, tv kijken, koffie pakken e.d. Het is hier allemaal luxe en ruim. Er is ruimte voor 34 gezinnen en het is vaak vol… We hebben niet zo veel contact met andere ouders, soms even een praatje, maar iedereen heeft zijn eigen verhaal en zorgen en niemand zit op andermans uitgebreide verhaal te wachten, merken we (wij zelf eigenlijk ook niet). Met een aantal mensen heb je wel een ‘klik’ en daar praat je iets vaker mee, maar dan houdt het ook wel op.
De meisjes genieten zichtbaar, spelen met het speelgoed hier. Eva wil graag dammen/schaken en regelt haar tegenstanders wel.
Sara en Loïs willen Rachel graag zien en haar handje aaien. Ze zijn zichtbaar onder de indruk, durven niet hardop te praten. Maar het is al snel te druk op de IC dus blijven ze niet te lang. Gelukkig is in het ziekenhuis ook een kinderopvang van het Ronald McDonaldhuis waar wij gebruik van kunnen maken. Vanmiddag zijn Eva, Sara en Loïs er een hele poos geweest. Ze vonden het er erg leuk, konden lekker spelen en verkleden. Zo konden wij en ook tante Sandra een hele poos bij Rachel zijn. We hebben Rachel weer lekker ingesmeerd en haar handen gemasseerd. Rachel wordt weer iets wakkerder omdat ze zelf niet goed kan hoesten wanneer ze zo diep slaapt en het is wel belangrijk dat ze dit zelf doet. Anders blijft er teveel slijm in haar longen zitten.
Ook vanavond hebben ze meegegeten met ons in ons ‘huis’. Er was weer een schaal lekkere lasagne gekomen. Regelmatig kookt er iemand voor ons en dat is erg fijn. Zo hoeven we ons geen zorgen te maken wat en waar we moeten eten. We warmen het dan hier, op onze tijd op en eten het in de gezamenlijke eetkeuken op. Anders zouden we het eten zelf moeten koken en daar is op dit moment de rust en tijd niet voor. Ook zijn we niet zo relaxt om nu eens fijn te gaan koken…
Na het eten nog even met z’n allen naar Rachel. Nog een dikke kus en dan gaan de drie meiden weer naar huis. Morgen moeten ze weer naar school ook al was Eva liever hier gebleven. Wij zijn daarna weer even terug gegaan naar het Ronald McDonaldhuis om koffie te drinken. Zo konden de verpleegkundigen Rachel verschonen en klaar maken voor de avond/nacht (daar hebben ze wel even de tijd voor nodig). Wij gaan zo meteen weer naar haar toe, zitten ’s avonds graag nog een poos bij haar.
Maandag wordt een spannende dag…”
Update maandag 16 mei 2011, 10.30 uur:
“De dag van de lab uitslagen! Snel naar Rachel, ze heeft een zeer onrustige nacht gehad. We horen dat ze gisteravond even alle slaapmedicatie hebben gestopt. Ze moet weer iets wakkerder worden zodat ze zelf slijm kan ophoesten. Tijdens het wakker worden is ze ook zeer krachtig met de armen aan het heen en weer bewegen geweest. Het vreemde van deze ochtend is dat haar hartslag lager is dan de afgelopen 48 uur, maar haar ademhaling is extreem hoog, veel te hoog.
Zoals ook al eerder geschreven baart dit ons nu nog meer zorgen en we vragen aan de dienstdoende artsen of ze hier een verklaring voor hebben. De artsen denken dat ze onrustig is in haar hoofd en ze heeft nog steeds teveel vocht achter haar longen. Nu is er weer een tijd van wachten en nog eens wachten… Vreselijk is dat!
We lezen weer ons dagboekje en de mail. Ja, daar komt het hoofd van de afdeling, we vragen haar naar de lab uitslagen en hoe nu verder. Het antwoord: we verwachten in de loop van de dag de uitslagen te krijgen en dan nemen we een beslissing… Weer afwachten en naast Rachel zitten, haar hand vasthouden…
Dus voor allen die met ons meeleven: we wachten nog even af en blijven bidden!
Gisteren kregen we een mail waarin het volgende stond:
Wat is het ook mooi om te weten dat God al onze gebeden bewaard (Openbaring 8 vers 3 en 4): “En er kwam een andere engel, die met een gouden wierookvat bij het altaar ging staan, en hem werd veel reukwerk geschonken om het te geven, met de gebeden van alle heiligen, op het gouden altaar voor de troon. En de rook van het reukwerk, met de gebeden der heiligen, steeg uit de hand van de engel voor Gods aangezicht op”.
Onze gebeden zijn in Gods ogen zó waardevol, dat ze in de hemel worden bewaard. Als je deze tekst leest, kunnen we een beetje begrijpen hoeveel waarde onze gebeden hebben in de ogen van onze hemelse Vader. Niet één ervan gaat verloren! Ze worden in de hemel bewaard”.
Groeten vanuit Rotterdam,
Erik en Mirjam
Update maandag 16 mei 2011, 11.45 uur:
Vandaag is een spannende dag voor de familie Van Ginkel. Er worden uitslagen verwacht van diverse onderzoeken. Naar aanleiding hiervan willen we graag weer samenkomen om te bidden voor Rachel.
Morgenavond, dinsdag 17 mei, wordt er daarom weer een bidstond georganiseerd. Deze keer weer in het kerkgebouw in Voorthuizen, Hoofdstraat 202 (aan het Smidsplein, naast café De Bunckman). Aanvang 19.30 uur.
Zowel gemeenteleden als niet-gemeenteleden zijn van harte welkom om mee te bidden!
Update maandag 16 mei 2011, 18.30 uur:
,,Wachten duurt zóóó lang!! Vanmiddag hebben we eerst (op aanraden van velen) Preek ds. Johan Schaeffer over gebed terug geluisterd. Fijn om naar te luisteren, we kunnen er echt wat mee!
Daarna weer naar Rachel. Haar toestand is nog steeds hetzelfde. De verpleegkundigen hebben haar weer goed verzorgd en ‘lekker’ op haar rechterzij gelegd. Af en toe beweegt ze haar armen en benen een beetje. Artsen lopen af en aan, overleg na overleg. Tussendoor krijgen we tussen neus en lippen door te horen dat de bloedkweek van gisteren negatief was: dit betekend dat er geen infectie meer gevonden is! Goed nieuws voor ons, maar gelijk wordt er achteraan gezegd dat de bloedkweek van vandaag weer wordt afgewacht (en dat tempert ons enthousiasme weer enigszins).
Tegen 15.30 uur hebben we het eerste gesprek: morgen wordt Rachel gekatheteriseerd. Omdat haar longen achteruitgaan, wat waarschijnlijk veroorzaakt wordt door het feit dat haar linker boezem het bloed niet goed kan wegpompen, wordt er morgen een gaatje tussen de linker en de rechter boezem gemaakt en wordt hier een buisje tussen geplaatst. Ze hopen dat de longen hierdoor beter doorbloedt raken en Rachel minder benauwd zal zijn. De operatie is niet zonder risico, maar in dat besef leven we inmiddels al twee weken. Morgenochtend zal Rachel, mits er niets tussenkomt, rond 8.00 uur richting OK gaan. Erik denkt erover na of hij bij de operatie aanwezig wil zijn, de chirurg heeft het hem gevraagd. Rond 13.00 uur zal de operatie dan klaar zijn. Tijdens het gesprek geeft de chirurg ons uitgebreid uitleg, hij neemt de tijd voor ons.
Daarna volgt een tweede gesprek met Rachel haar ‘vaste’ arts, dr. Kremer. Zij legt uit dat de operatie van morgen bedoeld is om Rachel haar longen in betere conditie te krijgen. Afhankelijk van deze operatie zal woensdag of donderdag de beslissing vallen voor het vervolgtraject. Over dat traject worden nog niet te veel uitspraken gedaan, al zien wij vanaf de zijlijn wel wat activiteiten ontstaan. Maar gelukkig nog niets waar wij niet achter kunnen staan.
Tussendoor hebben we vandaag alle opa’s en oma’s weer mogen ontvangen, en ook Eva. Het geeft ons de nodige afleiding. We zijn opgelucht dat er weer iets gaat gebeuren, maar beseffen ons ook dat we daar nog niet veel verder mee zijn. Maar we hebben geduld en vertrouwen.
Nogmaals iedereen hartelijk dank voor al het meeleven; berichtjes, kaartjes, gedichten, teksten… Vanochtend zeiden we nog tegen elkaar: als we zelf de bijbel even niet ‘kunnen’ lezen komt de bijbel via mail en sms wel naar ons toe. Ook alle klasgenootjes en kinderen van andere scholen: bedankt voor al die mooie knutsels, groeten, kaarten en bloemen!”
Update dinsdag 17 mei 2011, 08.00 uur:
,,Nog vroeger opstaan, vandaag is dat geen probleem. We slapen minder, maar de uren die we slapen, slapen we wel goed. Snel ontbijten en naar Rachel. Rachel ligt erg rustig en redelijk ontspannen. Om haar heen is iedereen in beweging. Slangen worden vervangen of aangepast voor het transport naar de operatiekamer. Wat een werk en wat een mensen zijn er nodig! Ondertussen heeft Erik in overleg met een verpleegkundige besloten om toch niet te blijven in de operatiekamer. Er is daar namelijk niemand om hem op te vangen wanneer er complicaties ontstaan. We kijken van een afstandje toe wat er allemaal rond Rachel haar bed gebeurt en dan ineens komt de stoet in beweging en gaat het richting de operatieruimte. Heel rustig, doordacht, maar wat is er veel nodig voor ons meisje. Bij de deur van de OK geven we haar nog een kus en lopen terug naar onze kamer. En nu wachten…”
Update dinsdag 17 mei 2011, 15.00 uur:
De familie laat weten dat de operatie is geslaagd, maar dat de artsen de longembolie helaas niet hebben kunnen verwijderen. ,,Dit is een zeer ernstige ontwikkeling. De artsen hebben besloten haar nu verder te ontstollen met alle risico’s van dien. Rachel is gelukkig zelf verder rustig en heeft geen pijn. Het is nu dus weer wachten… Het is erg fijn dat er vanavond weer een bidstond wordt gehouden! De gebeden zullen heel hard nodig zijn voor Rachel!”
Update dinsdag 17 mei 2011, 17.30 uur:
Vanavond om 19.30 is in het kerkgebouw in Voorthuizen (Hoofdstraat 202, aan het Smidsplein) weer een bidstond voor Rachel. Mocht u niet in de gelegenheid zijn om daar heen te gaan, dan is deze wederom direct te beluisteren via www.kerkomroep.nl. Zoek bij ‘plaatsnaam’ op Voorthuizen en klik op het groene incoontje achter ‘Nederlands Gereformeerde Kerk’.
Update dinsdag 17 mei 2011, 23.59 uur:
‘God is onze Vader’ was het thema van de bidstond deze avond in het kerkgebouw in Voorthuizen. Zo’n honderd mensen waren deze vierde bidstond bijeengekomen om samen te bidden voor Rachel en haar familie. We zongen de liederen ‘Als een hert dat verlangt naar water’ en ‘Heer wil mij op uw vleugels nemen’.
Er werd in groepjes gebeden voor Rachel, voor de artsen en verpleegkundigen die haar behandelen, voor kracht in de nog steeds zeer ernstige situatie. Ds. Wieb Dijksterhuis las voor uit Mattheüs 7: 7-11, waarin onze Hemelse Vader ons belooft dat Hij zal geven wat goed voor ons is. God weet wat ons bezighoudt, Hij kent de situatie van Rachel, van Erik en Mirjam.
Naast gemeenteleden waren er ook deze keer weer buren en vrienden van de familie Van Ginkel. Samen bidden troost en verbindt, zo werd ervaren. Ook klasgenootjes van Rachel waren van de partij. Eén van deze kinderen vertelde: ,,Ik vind het fijn om te bidden dat Rachel gauw weer beter wordt”. Een ander voegde daaraan toe ,,En ik ga een grote bos bloemen voor Rachel kopen van mijn spaargeld”.
Ook in de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt is gebeden voor Rachel en haar familie, werd later duidelijk. Het is bijzonder bemoedigend om te merken dat we als kinderen van dezelfde Vader om de familie Van Ginkel heen staan. Dat blijkt ook uit de mails die binnen blijven komen, tot uit alle hoeken van het land. Blijf bidden. Het is zeer nodig.
Update woensdag 18 mei 2011, 13.02 uur:
,,Vanochtend gaan we snel naar Rachel. Rachel heeft heel veel slaapmedicatie gehad om haar goed te laten rusten. Rachel ziet er anders uit. We merken dat we hier allebei anders mee omgaan, maar praten veel met elkaar, houden elkaar vast.
Rond half tien hebben we een gesprek met dr. Kremer. Tijdens dit gesprek horen we dat Rachel weer ‘op reis’ mag: vanmiddag moet ze voor een nieuwe CT scan, dit keer naar het Dijkzicht (gelukkig kan dit via de faculteit binnendoor). Afhankelijk van de uitslag van de scan van hoofd en longen hebben we vanavond een gesprek met de chirurg omdat er dan voor morgen een ingrijpende operatie gepland staat. De arts is heel meelevend, weet ook dat wij vragen hebben over de behandeling en geeft aan dat zij niets doen wat Rachel niet aankan als zij geen kans meer zien op herstel. Ze geeft wel toe dat de kansen steeds kleiner worden…
Wanneer we weer bij Rachel komen, is iedereen om haar heen weer in beweging. Gelukkig staan Hans en Joke, die er gisteren ook bij waren, weer aan het bed van Rachel. Dit geeft ons een vertrouwd gevoel. Ook wordt er weer ‘even’ een echo gemaakt. Erik kijkt geinteresseerd toe en let er vooral op dat er niets gebeurt met zijn meisje dat hij niet wil. En ondertussen typ ik (Mirjam) dit berichtje verder af. Gisteravond hebben we geluisterd naar de opname van de bidstond. We weten dat we niet alleen zijn, God is erbij! Hij zorgt voor Rachel en geeft ons kracht en moed. Ook al voelen wij ons nu vaak zwak, klein en ervaren we de broosheid van het leven: Hij is ons nabij.”
Update woensdag 18 mei 2011, 16.23 uur:
Het webteam heeft deze week een Twitter-account aangemaakt, mede om u snel(ler) te kunnen informeren als er een update op de blog van Rachel is geplaatst. De ontwikkelingen volgen elkaar in hoog tempo op. Door goed bij te blijven, weet u ook waarvoor u kunt bidden. Meld u aan als volger! De Twitter-account is: @NGK_VhznBveld. Desgewenst kunt u zich ook (kostenloos) abonneren op de algemene Nieuwsbrief van deze website.
Update woensdag 18 mei 2011, 17.46 uur:
,,Zojuist ontving ik van Mirjam het bericht dat de uitslagen van de CT scan goed waren”, meldt de schoonzus van Erik en Mirjam. ,,In principe wordt Rachel morgen dus geopereerd. De artsen waren het unaniem eens dat ze Rachel absoluut deze laatste kans nog willen bieden. De longen en Rachel’s hart zijn er nog steeds slecht aan toe. Vanavond hebben Erik en Mirjam nog een gesprek met de chirurg omtrent de ingrijpende operatie van morgen. Laten we hopen en bidden dat de operatie goed mag gaan!
Update woensdag 18 mei 2011, 21.45 uur:
,,We hebben ons voorgenomen om te proberen om nooit meer te klagen wanneer we in de rij moeten staan bij de slager bijvoorbeeld. Nu pas weten we wat echt wachten is en wat onzekerheid met je doet. Vanmiddag zijn we rond 12.15 uur vertrokken met Rachel en alle apparaten naar het Dijkzigt Ziekenhuis voor de CT scan. Het was een hele onderneming, maar gelukkig konden we binnendoor, via de loopbrug op de derde verdieping: het duurde ongeveer een half uur voordat we er waren! Daar aangekomen moesten we drie kwartier wachten voordat de scan gemaakt was. Onze zenuwen konden we bijna niet meer bedwingen, maar eindelijk, daar kwamen ze weer aan. De arts kon al wel gelijk meedelen dat het er op het eerste gezicht goed uitzag, maar dat de scan nog nader werd bestudeerd. Weer wachten dus. Om 16.45 uur kregen we te horen dat de scan goed was: er waren geen bloedstolsels meer te zien. Geen belemmeringen voor de operatie van morgen.’’
,,Zojuist hebben we een gesprek gehad met de chirurg en anesthesioloog over de operatie van morgen. Ze leggen ons uit dat Rachel het, zoals het op dit moment gaat, niet zal overleven. Met de operatie van morgen willen ze een tijdelijk steunhart plaatsen om haar hart en longen de tijd te geven om te kunnen herstellen. De operatie is zeer risicovol, maar ze willen dit graag voor Rachel doen omdat ze denken dat het een overbrugging kan zijn naar herstel. Er worden morgen (in het kort…) twee buisjes geplaatst, één in haar linkerkamer en één halsslagader die beiden naar buiten komen en dus buiten haar lichaam het bloed rondpompen, maar wel zo dat het lichaam weet dat het gaat zoals het hoort. Nu gebeurt dit via de lies en kost het haar rechterkamer te veel kracht en werken haar longen nauwelijks. Dit is een uiterst verkorte versie van de operatie. De operatie zal naar verwachting minimaal acht uur duren.’’
,,Zelf weten we het ook niet zo goed meer, zolang de artsen denken dat er een weg is naar herstel houden we hoop. Maar we beseffen ons vandaag echt dat het voor Rachel alleen maar beter kan worden, wat er ook gebeurt. Wij hebben haar toevertrouwd aan God’s Vaderarmen en er is nergens een plek waar zij het beter kan hebben. We bidden voor de operatie van morgen, dat deze zal slagen. Want natuurlijk willen wij voor ons lieve meisje blijven zorgen, maar weten ook dat Zijn wil zal geschieden. Hoe moeilijk dit ook voor ons is, want ons hart huilt, maar er is ook een zeker weten. Rachel is God’s Eigen Kind.”
Update donderdag 19 mei 2011, 13.00 uur:
RACHEL IS OM IETS VOOR HALF EEN GESTORVEN. Dat meldt ds. Wieb Dijksterhuis vanuit het ziekenhuis. De geplande operatie is vanmorgen niet eens begonnen, zo erg was haar situatie inmiddels verslechterd. Er kon niets meer voor haar gedaan worden. Erik en Mirjam hebben zelf niet hoeven beslissen dat de machines werden stopgezet. Kort voor het moment daar was, ging Rachel haar Schepper zelf al tegemoet.
Was al dat bidden nu voor niets?
In deze blog klonk afgelopen weken geregeld de oproep om te bidden voor onze zieke Rachel. Nu Rachel er niet meer is, lijkt een voor de hand liggende vraag: ‘Was al dat bidden nu voor niets?’. Ds. Wieb Dijksterhuis gaat op verzoek hierop in en sluit daarmee deze blog af. Desgewenst kunt u een reactie sturen, we gaan graag met u in gesprek!
Op eerste Paasdag stond ze met andere kinderen naast me op het podium voor in onze kerkzaal. Kalm wachtte ze totdat ik iets kon gaan zeggen: de collectezakken waren nog niet rondgegaan en ons kerkorkest speelde. Ze hadden iets gemaakt in de Bijbelklas. ,,Wil je er iets over vertellen?”, vroeg ik haar fluisterend. ,,Nee”, schudde ze. Dat hoefde nu ook weer niet. Opgelucht liep ze even later naar haar plaats. ,,Typisch Rachel”, zeggen ze me nu. ,,Zij hoefde niet zo nodig op de voorgrond te staan”. Maar ze was er wél altijd bij.
Bladerend in de fotoalbums van onze gemeente zie ik haar dan ook regelmatig voorbijkomen. Heel enkel recht voor de camera, meestal een beetje achteraan: enthousiast aan het klimrek op de startzondag van vorig jaar en even later op de rug gezien met een ballon, haar hand op de arm van zus Eva. In februari van dit jaar staat ze recht achter het grote cadeau van het gemeenteproject Feest van Genade. Een beetje achter de andere kinderen. Zij mocht het mee uitpakken. Haar gezicht is blij en benieuwd, wat zou er in zitten? Natuurlijk, maanden hadden ze er op moeten wachten. Als het cadeau eenmaal open is – en een heel stel van hen de doos induiken – zie je haar duidelijk -nu iets op een afstand- in de doos staan te kijken. Rachel was er altijd bij, maar dat merkte je meestal niet zo: ze was heel kalm. Net zoals op Paasmorgen.
Anderhalve week later, in onze vakantie, gaat mijn telefoon als ik een winkelstraat in Lille sta. Het is mijn collega. Hij heeft een ernstige boodschap voor me: Rachel ligt inmiddels met een levensgevaarlijke hartkwaal in het Sophiaziekenhuis in Rotterdam. Het is die dag erop of eronder, ’s avonds zal er in onze gemeente een bidstond zijn, de tweede al, begrijp ik van hem. Wij bidden ’s avonds op ons vakantieadres mee. Later hoor ik dat er in Voorthuizen meer dan tweehonderd mensen geweest zijn.
De ouders van Rachel, Erik en Mirjam, besluiten ons in hun zorgen te betrekken: ze starten een Blog op de website van onze gemeente. Heel veel mensen uit onze gemeente en daarbuiten volgen het ziekteverloop van Rachel. Vaak ademloos, soms meermalen per dag. Overal hoor je de vraag: ,,Hoe is het met Rachel, heb jij nog iets gehoord?” Het één leidt tot het ander. Samen raken we er steeds meer bij betrokken: de week daarop bidden we weer samen met meer dan honderd mensen: van binnen- maar ook van buiten- onze gemeente, merk ik. We vragen, ja smeken, onze Heer om genezing, en bidden Hem of Hij Rachel, Erik, Mirjam, Eva, Sara en Loïs zijn nabijheid wil laten voelen.
Zo nu en dan ben ik in het ziekenhuis in Rotterdam, de situatie lijkt stabiel maar wordt niet echt beter. Vanaf vorig weekeinde gaat het slechter. De apparatuur werkt haar nu tegen en verslechtert haar conditie. Als we dinsdag weer met een kerk vol bij elkaar zijn, is Rachel zieker dan ooit. We bidden inmiddels – ook buiten de bidstonden om- bijna dag en nacht. Een operatie helpt haar niet, haar conditie wordt alleen maar slechter. Van een nieuwe operatie komt het niet meer. De toestand van Rachel is te slecht geworden. Op donderdag 19 mei moeten de artsen het opgeven, zij kunnen niets meer voor haar doen. Om zeven minuten voor halfeen overlijdt Rachel op de Intensive Care van het Sophia kinderziekenhuis, zeven jaar oud. Niet eerder dan nadat we samen ‘Jezus is de Goede Herder’ gezongen hebben, we gebeden en gelezen hebben en iedereen die daar is van haar afscheid genomen heeft. En voordat ook maar iemand de apparatuur kan uitschakelen, gaat ze zelf. Het is klaar zo.
Verdrietig rij ik die middag naar huis en daar tref ik al even diep verdrietige mensen. Het nieuws is me vooruit gereisd: Rachel is niet meer bij ons. ’s Avonds ontmoeten we elkaar weer in de kerk. De vraag ligt voor de hand: was al dat bidden nu voor niets?
Dat zou zo zijn als onze Heer ons de garantie van een gezond en lang leven hier op aarde had gegeven. Dan had Hij zijn Woord niet gehouden. Maar dát wordt ons in het Evangelie niet beloofd! Pas na de terugkomst van de Heer Jezus ontvangen al zijn kinderen hun nieuwe leven, tot die tijd zullen allen sterven. In ons deel van de wereld de meesten ouder, maar sommigen al jong. In andere werelddelen de meesten al veel jonger. De kinderen van God zijn al wel verlost, maar deze wereld is nog niet helemaal bevrijd en nog altijd onderworpen aan de vloek van de zinloosheid. Zo nu en dan genezen er, sommige wonderlijk, maar dat zijn de tekenen van het Koninkrijk dat nog in zijn volle pracht en kracht moet komen. Om dat wonder hebben we gebeden, het is ons niet gegeven.
Toch hebben zijn kinderen het belangrijkste al gekregen: de garantie van een nieuw leven in het Koninkrijk van God. Zonder zorgen, ziekte en zonder afscheid. Dat is al zijn kinderen beloofd! Ook Rachel! We nemen daarom diep verdrietig maar niet wanhopig afscheid, voor een tijd: Rachel zal weer opstaan samen met al Gods andere kinderen. Op die tijd wacht ze veilig bij haar Heer: Jezus blijft haar Goede Herder.
De afgelopen weken zijn we in onze gebeden rondom Rachel opnieuw diep met elkaar, met onze Vader en met zijn beloften verbonden geraakt. In gedachten reis ik vooruit naar de Paasmorgen van de opstanding en vraag me af: zal ze dan nog weer eens naast me staan? Kalm maar toch aanwezig?
Als ik alles zo op me in laat werken, denk ik dat we elkaar vast weer zullen zien.
Daarom, Rachel tot ziens!
Ds. Wieb Dijksterhuis
- Lees hier hoe het verder is gegaan met het gezin Van Ginkel.